Drieënhalf jaar woon ik nu in Lombok. En drie jaar lang schrijf ik al over deze wijk. Het zijn mooie jaren, die me altijd wel zullen bijblijven. Natuurlijk komen er nog veel mooie jaren, maar de eerste tijd is altijd wel heel speciaal. Net als de eerste weken op kamers. De eerste maanden samenwonen. De eerste maanden een Lombokkertje.
Ik zal over de eerste jaren hier dan ook zeker veel vertellen aan het Lombokkertje. Vooral als ik met hem wandel door de wijk. Kijk, zeg ik dan, waarna ik naar een van de leuke plekken hier wijs. En ik vertel hem over wat ik daar heb gedaan of gekocht.
Maar ja, dan moet die plek er nog wel zijn.
En dat zal niet altijd zo zijn.
Dat besefte ik al te goed op eerste Kerstdag, toen ik ons kerstmaal ging afhalen bij De Gouden Kom. Tot mijn schrik zag ik dat dit Chinees restaurant ermee stopt op 30 december. Niet vanwege de slechte financiële situatie – wat ik een beetje verwacht had, omdat het nooit echt druk was – maar vanwege de gezondheid van de kok.
Meteen toen ik het hoorde, kwamen er herinneringen aan het restaurant naar boven. Over het lekkere eten. Maar ook over die keer dat we er met onze ouders aten. Over die keer dat ik er de halve straat tegenkwam. Over de gesprekken met mijn zwager op weg naar de afhaalchinees.
Mooie herinneringen, die helaas niet meer worden aangevuld. Maar die ik wel zal koesteren. En waar ik zeker over zal vertellen aan het Lombokkertje.
Met dank aan het personeel, dat allerlei prullaria van het restaurant verkocht. En zo staat er in onze buffetkast ineens een poppetje van een oud Chinees mannetje met Parkinson. Het is een beetje een vreemd poppetje, maar ik weet zeker dat de kleine het later zal waarderen. Hij zal vragen wie dat mannetje toch is, en ik vertel hem over wat ooit het beste Chinese restaurant van Utrecht was.
Jammer, bedenk ik me nu, dat ik geen souvenir heb van de snackbar Marco Polo in de Laan van Nieuw Guinea. Want dat was ook een bijzondere plek. Vooral door de bijzondere en aardige man die de frites verkocht. Een souvenir daarvan had voor veel verhalen gezorgd. Maar ja, de snackbar was heel onverwacht gesloten, zodat ik geen tijd meer had om er iets te halen.
Maar dat gaat me niet meer gebeuren! Begin volgend jaar begin ik met het verzamelen van souvenirs bij de leukste plekken van Lombok. Zodat ik in ieder geval op tijd ben. Van de Turkse fietsenmaker bewaar ik een gouden fietsbel. Van kleermaker Feyza de grote witte plastic zak. Van Jopie’s Bloemhuis een speciale vaas. Van de molen een pas gezaagd houtblok. En van de apotheek bewaar ik het nummertje. In de huidige moskee ga ik op zoek naar een stukje steen dat uit de muur is gevallen. Bij Slijterij Besseling koop ik Lombok wijn (die ik een keer langer staan). Bij de MCD Supermarkt koop ik extra veel, zodat ik genoeg zegeltjes heb voor de messenset. En bij de Wonderwinkel koop ik een muziekdoosje (dat ik een keer niet cadeau geef), en een koelbox. Om er de souvenirs van een van de groentewinkels (een geenideetje), van de paardenslager (stukje paardenrookworst) en van Persepolis (auberginerolletje) in te bewaren.
Al die spullen sla ik op in de schuur. En mocht een van die zaken dichtgaan, dan verhuist het souvenir naar de kast. Dat een klein museum met grote herinneringen wordt.
Als het Lombokkertje iets aanwijst en vraagt ‘Wat is dat?’, vertel ik over wat ik er mee heb gemaakt.
Maar ik behoed me er wel voor om dat wat ooit was, te bewieroken. Want Lombok zal ook later veel moois te bieden hebben.
Mooie nieuwe winkels. Verrassende restaurants.
Nog meer groentewinkels.
En Kopi Susu.
Daar heb ik geen souvenir van nodig.
Want ik kan, nee wil niet geloven dat dat ook ophoudt.
En trouwens, wat voor souvenir zou ik moeten meenemen. Een deel van het tegeltableau? Een koffie verkeerd? Een geel memoblaadje waarop de bestelling staat?
Wat ik ook meeneem, het zal nooit recht doen aan het café.
En wat zou ik er trouwens over moeten vertellen? Waarmee moet ik beginnen?
En hoe voorkom ik dat ik er niet oeverloos over bezig blijf?
Nee, laat Kopi Susu vooral maar bestaan.
Zodat het Lombokkertje het zelf nog lang kan ervaren.