Gerry en Gerry liepen eens in de woestijn. Nee, dit is geen flauwe mop waarbij de één zegt tegen de ander … Dit is het verhaal van de film Gerry, die ik gezien heb tijdens het Filmfestival Rotterdam.
De film gaat over twee Gerry’s die wat aan het wandelen zijn in spectaculaire landschappen in Noord-Amerika. De twee zeggen bijna niets. Maar de beelden zijn adembenemend. Die woestijnen. Die droge natuurgebieden. Die canyons. En dan die zonsondergang. Geweldig! Je kunt er heel lang naar kijken. Dat moet ook wel, want de regisseur neemt voor elke scène ruim de tijd. Zodat ik tijdens het twaalfde indrukwekkende maar o zo lange shot mijn ogen niet meer open kon houden.
Ik heb heerlijk geslapen.
Net als de twee vrienden waarmee ik de film heb gezien. Alle drie hadden we echter de indruk dat we niet veel gemist hadden. Maar ja, dat weet je natuurlijk nooit zeker. Zul je net zien, net wanneer je slaapt, gebeurt er iets heel speciaals.
Dit idee sprak ons wel aan. Ik was de eerste die er een grapje over maakte: “Was wel een goed gesprek tussen die twee, hè, over de Oost-Europese filosofen.” “Jezus”, antwoordde een vriend, “dat heb ik net weer gemist. Maar ik heb wel weer genoten van die trapeze-act halverwege.” “Jammer, die heb ik weer niet gezien.” En zo lachten we wat af na een trage film als deze, waardoor de film alsnog memorabel werd.
En het zorgde meteen voor een bijzonder fenomeen: vriendentaal. Dat vind ik de mooiste taal: woorden die alleen voor een klein groepje iets betekenen.
Een klein zinnetje dat bij een vriend grappigere herinneringen oproept, terwijl anderen zich afvragen waar dit over gaat.
Door de film Gerry zijn er twee vriendenuitdrukkingen ontstaan. Na een slome film over twee mensen die wat in Japan rondstruinen, hadden we het meteen over ‘Gerry in Japan’. En tja, die film was heel traag, waardoor ik ook hier de ’trapeze had gemist’. De vriend waartegen ik dit zei, wist precies wat ik bedoelde. Maar andere vrienden zouden er niets van begrijpen.
Maar ja, die hebben weer een eigen taal met mij waar die andere vriend weer niets van snapt. Zoals de zinnetjes ‘Ga jij maar kwartjes rapen’ en ‘Pas op voor de eikel’. Beide refereren aan onhandig gedrag. Eén keer van een vriendin, een andere keer van mij. Ik kan hier wel uitleggen waar de zinnetjes op sloegen, maar dat heeft weinig zin. Vriendentaal is zo specifiek verbonden aan een situatie en degene die het heeft meegemaakt, dat je heel veel woorden nodig hebt om het uit te leggen. Daardoor wordt het al gauw een saai verhaal. Voordat je er erg in hebt, mis je de trapeze.