Sla over naar de inhoud

Recensie ‘The Help’

Clichés nekken pretenties

De smaak van een taartje poep

Op de filmposter van ‘The Help’ zie je twee kloeke zwarte dienstmeiden staan en twee chique blanke vrouwen zitten. Daarboven staat ‘Change begin with a whisper’. Meteen weet je wat je kunt verwachten: de dienstmeiden zorgen geleidelijk voor verandering, waarmee de link is gelegd naar Barack – Change – Obama, de eerste zwarte president van de VS. Nee, aan pretenties geen gebrek. Jammer alleen dat ze niet worden waargemaakt.

‘The Help’ wil veel. Laten zien hoe zwarte vrouwen in de jaren ’60 de blanke kinderen opvoeden, en dat de racistische, blanke vrouwen dat niet waardeerden. Ook wil de film bijbrengen dat je voor verandering in actie moet komen, en geen medelijden met jezelf moet hebben.
Bovendien wil ‘The Help’ vermaken. Maar daar gaat het mis.
Regisseur Tate Taylor wilde vooral een lekkere film maken, waarbij goed en kwaad meteen duidelijk zijn. En dus portretteert hij de blanke vrouwen als roddelende, eendimensionale types. Ze zijn zo ongeloofwaardig neergezet, dat je ook niet gelooft dat ze maar één keer per dag hun kind aanraken.
Ook het voorspelbare scenario wil niet tot nadenken aanzetten. Natuurlijk wil de dienstmeid Aibileen Clark (Viola Davis) eerst niet aan huishoudcolumniste Skeeter Phelan (Emma Stone) haar verhaal vertellen. Maar uiteindelijk doet ze het wel, waarna – goh – andere dienstmeiden ook volgen. En dat de vrijgezelle Skeeter eindelijk een man vindt, maar dat hij haar laat vallen als hij ontdekt waar ze mee bezig is, ligt er ook dik bovenop.
Ook Aibilieen wil niet overtuigen. Davis speelt haar vrij emotieloos. Misschien wil ze zo wel laten zien dat ze afgestompt is door het verlies van haar zoon. Maar echt pakken wil ze daardoor niet. Dan kun je beter meeleven met haar vriendin Minnie (Octavia Spencer). Het type mollige dienstmeid met haar hart op de tong. Zij wordt ontslagen door Hilly Holbrook omdat ze op de ‘blanke’ wc is gaan zitten. Vervolgens gaat Minnie aan de slag bij de ongelukkige Celia Foote, die verandert in een zelfbewuste vrouw. Maar dat vergeet je bijna doordat Minnie zo nodig wraak moet nemen op Hilly. Minnie trakteert haar op een taart, waarin ze haar poep heeft verwerkt. Op zich een leuke anekdote, maar deze wordt veel te dik aangezet. Hierdoor gaat de film niet meer over wat de blanke vrouwen de dienstmeiden hebben aangedaan, maar over wat de zwarte vrouw de blanke vrouw heeft aangedaan.
Maar goed, deze anekdote levert wel een grappige scene op. Die zijn er overigens genoeg in ‘The Help’. Dat heb je als de regisseur wil behagen. Hoewel de film 2,5 uur duurt, verveel je je geen moment. Vooral niet als je de blanke vrouwen niet serieus neemt, en hun bijdrage ziet als een comedy met een kritisch laagje. Bovendien zit de film vol met fraaie wijsheden als “Stop feeling sorry for yourself” en “Sometimes courage skips a generation”. Quotes die lijken te refereren naar de eerste zwarte president van Amerika. Maar dat de film deze pretentie niet waarmaakt, geeft een vieze smaak in de mond.
De smaak van een taartje poep.

Published inarchief