Sorry hoor, moeders van Lombok. Deze column is iets tussen vaders onderling. Vaders van Lombokkertjes. Vaders die met hun kroost in de Kanaalstraat lopen. Naar de houtzaagmolen gaan. Naar de speeltuin op het Bankaplein. En helaas niet voorlezen.
Nou ja, ik wil niet veralgemeniseren. Er zullen beste Lombokse vaders zijn die wel voorlezen. Ik schat zo in dat meer dan 8% van hen wel eens iets voorleest. Deze 8% is het gemiddelde voor Nederland, zo blijkt uit onderzoek. Slechts 8% van de vaders leest voor. De vaders van Lombok een beetje inschattende, zal dat percentage wel hoger liggen. Het dubbele. Op zijn minst.
Al vind ik dat nog wel weinig. En dan snap ik het nog niet. Want wat is er nou leuker dan voorlezen? Dat is voor mij een van de hoogtepunten van de dag. Vlak voor het slapen gaan twee boekjes voorlezen aan onze oudste Lombokkertje. Of het jongste Lombokkertje door twee boekjes laten bladeren en toeteren. Heerlijk.
Nou vooruit, ik weet wel iets leukers: voorlezen aan een hele groep peuters en dreumesen van Partou, de kinderopvang waar de Lombokkertjes naartoe gaan.
Het was op de maandag van de Kinderboekenweek. Voor me zaten de peuters en dreumesen van die dag. Ze luisteren aandachtig. Heel stilletjes als het moest. Sterker nog, ze hingen aan mijn lippen. Al kwam dat niet door mij. Maar eerder door het boek dat ik aan het voorlezen was: ‘Ssst! We hebben een plan’ van Chris Haughton.
De schrijver is vooral bekend van ‘Mama kwijt’, dat in 2012 uitgeroepen werd tot Prentenboek van het Jaar. In ‘Mama kwijt’, valt een uiltje uit zijn nest, waarna een eekhoorn hem helpt zijn moeder te zoeken. Ook in ‘Ssst! We hebben een plan’ komen een vogel en een eekhoorn voor. Maar de hoofdpersonages zijn vier jagers. Nou ja, drie jagers en een jongetje, dat net iets te enthousiast en luidruchtig de vogels begroet. Terwijl de jagers net dat vogeltje willen vangen. Al lukt dat steeds weer niet. Het leuke is dat iedere nieuwe poging hetzelfde begint. Het jongetje roept ‘Dag vogeltje’, één van de jagers zegt ‘Sst!’, en vervolgens tellen ze tot drie voordat ze het vogeltje gaan bespringen. 1-2-3. En dan vliegt het vogeltje weg. Te laat! Tot drie keer toe. Tot groot plezier van alle peuters en dreumesen, die automatisch gingen meetellen en helemaal blij werden toen de jagers weer over elkaar duikelden. Om vervolgens weer met het enthousiaste jongetje mee te leven, dat zo aardig die vogels groette.
Dat meeleven, dat meegillen, dat meebewegen, dat maakt dit kinderboek heel bijzonder. Bovendien zijn de tekeningen heel mooi. Wel wat minder kleurrijk dan in ‘Mama Kwijt’. Al is de grande finale wel heel fleurig en fraai. Maar wat het boek extra gaaf maakt, is dat er veel humor in zit. Voor jong en oud. Dat maakt het voorlezen helemaal leuk. En niet alleen voor mij. Ik denk dat iedere vader die dit boek voorleest dit automatisch met veel plezier doet. En daarna vast andere boeken wil proberen.
Dus hup, vaders van Lombok, kom uit die luie stoel. Koop het boek ‘Ssst! We hebben een plan’ en begin met voorlezen. Oké, daar gaat-ie, 1-2-3 (en nu maar hopen dat dit wel goed gaat).