Ik besef maar al te goed dat we in onze straat een bevoorrechte positie hebben.
Ja, door het Lombokkertje natuurlijk.
Maar daar wil ik het nu niet over hebben.
Nou ja, niet meteen.
De bijzondere positie die we hebben komt door onze schuur.
Onze buurman heeft er ook één, maar daar houdt het in de straat wel mee op.
De schuur was vanaf het begin al handig. Als opslagplaats voor de vrijmarkt van 5 mei bijvoorbeeld.
Maar nu komt deze helemaal van pas.
Nu we de trotse eigenaars zijn van een bakfiets.
Door de schuur hoeven we niet na elke bui de bak te legen.
Bovendien roest de fiets daar niet weg.
En is het een stuk moeilijker om deze te stelen.
Ik moet er niet aan denken om dit voertuig altijd buiten te hebben.
Het was wel even passen en meten om de bakfiets in de schuur te krijgen. Maar nu staat hij toch mooi bij de deur.
Dat passen en meten heeft overigens niets te maken met de grootte van de schuur. Er kan genoeg in.
En er staat ook genoeg in. Meer dan genoeg.
En dan vooral papier.
Ja, we verzamelen netjes ons papier. Maar zonder auto blijft het bij verzamelen. En komt er niets van wegbrengen. Ik ben nog wel eens met de bakfiets enkele keren op en neer gefietst. Maar toen zat er nog geen babyschaal in de bak. Die erop monteren was zo’n gedoe, dat we deze er niet meer afhalen.
Met als gevolg dat er geen doos papier meer bij kan.
Voorheen hebben we wel eens met twee boodschappenwagens op en neer gelopen naar de papierbakken. Maar ja, met zo’n wandelwagen erbij wordt het wel een hele polonaise.
Het kan best zijn dat we dat alsnog een keer gaan doen.
Maar misschien ook wel helemaal niet.
Zo is het eigenlijk ook wel goed.
Want ik heb grote plannen met dat papier.
Ik ga er stapels van maken.
Pilaren.
Maar ook kortere stapels.
Waar ik dan een tafel van maak. Of een tafeltje om een kassa op te zetten.
Een bed van een ziekenhuis.
Stoelen voor een privébioscoop.
Een bioscoopscherm (maar dan wit geverfd).
Zo wordt de schuur de ideale speelplek voor het Lombokkertje. Maar ook voor zijn vriendjes en vriendinnetjes.
En als hij wat anders wil, is dat geen probleem.
Een groot vlak om op te blaasvoetballen? Pappa doet wel weer wat papier bij elkaar.
Een tafeltennistafel? Met zes kubieke meter papier kom ik al een heel eind.
En altijd gemaakt op de groei. Er kan immers nog wel wat papier onder- of bovenop.
Zo wordt de schuur een geweldig speelpaleis voor de kleine.
Alleen heeft ook dit succes zijn nadeel.
De schuur zal al snel te klein zijn.
Waardoor de bakfiets alsnog naar buiten moet.