Misschien heb je haar wel gezien, als je donderdagochtend vroeg naar je werk gaat. Deze kloeke en vriendelijke begin-70’er, met bril en krullend haar. Vanaf Oog in Al loopt ze via de Muntbrug en de Abel Tasmanbrug naar ons huis. Waar ze weer vroeger aanbelt dan gedacht. Omdat het rustiger op de weg was. En omdat ze het laatste stukje best hard heeft gelopen. Zodat ze in ieder geval nog even kan lachen met haar kleinzoon, voordat hij naar de kinderopvang gaat. Haar kleindochter ziet ze nog de hele dag. Dat heb je als je oppasoma bent.
Misschien heb je haar nooit gezien op deze donderdag. Maar zij jou wellicht wel. Vanaf de woonkamer heeft ze een goed zicht op de straat. En kan ze rustig even kijken. Als ze tenminste niets te doen heeft. Wat overigens maar zelden gebeurt. Daar zorgt ze zelf wel voor. Natuurlijk is ze druk met haar kleindochter, die maar blijft lachen en praten met haar. Maar ja, die slaapt nog veel. Of ligt lekker te draaien in de box of op het kleed. Dan moet oma toch wat doen. Strijken bijvoorbeeld. Was opvouwen. Het terras schoonvegen. Druiven plukken. Stoelen schoonspuiten. Lampen poetsen. Ze doet het. Al hoeft dat niet. Ze mag best niets doen. Een boek lezen. Maar stilzitten is niet haar sterkste kant. Ze doet liever even dit, en dan weer dat. Voor haar dochter. En voor diens man.
Maar misschien heb je haar wel gezien, als je overdag even naar buiten gaat. Die kloeke en vriendelijke begin-70’er die een wandelwagen voortduwt. Met daarin het allerliefste meisje dat er is. Al zul je dat haar niet horen zeggen. Ook niet dat die kleine haar liefste kleindochter is. Daarmee zou ze haar andere vier kleindochters tekort doen.
Misschien heb je haar in september of oktober ook wel eens gesproken. Als ze je vroeg waar onze straat ook al weer was.
Ze loopt best hard, en best wel ver, maar raakt af en toe de weg wel eens kwijt. Maar dat gaat steeds beter. Nu verdwaalt ze bijna niet meer. Het zal niet lang meer duren of ze kent de wijk beter dan ik. Ze weet dan precies wat waar gebeurt. En geeft me tips over waar ik het beste tomaten kan kopen.
Wie weet, voelt ze zich in Lombok zo thuis, dat ze ook wel ergens gaat lunchen. In de Kanaalstraat. Bij Kopi Susu natuurlijk. Of weer een keer bij Aarti. Zoals 5,5 jaar geleden.
Waarschijnlijk heb je haar niet gezien, op vrijdag 1 augustus 2008. Daar liep een kloeke en vriendelijke eind-60’er voor de eerste keer in onze wijk, samen met haar man, mijn ouders, mijn vrouw en ik. We hadden net de sleutel van ons Lombokse huis gekregen. En nu liepen we op onbekend terrein. Onwennig. Als een begin-70’er die voor de eerste keer met een wandelwagen in een onbekende wijk loopt. We waren wel meteen onder de indruk van wat we zagen. Wat een gave plek. Alleen jammer dat we er nergens konden eten. Op deze eerste dag van augustus waren alle restaurants dicht. En zo belandden we bij Surinaams Eethuis Aarti. Voor vier van ons was het de eerste keer Surinaams. Maar allemaal genoten we ervan. Als we toen hadden geweten dat het koninklijk paar hier vijf jaar later naar binnen zou gaan, hadden we het vast nog specialer gevonden. Vooral zij en haar man. Trouwe volgers van de koninklijke familie.
Misschien heb je haar donderdagavond wel eens gezien, als je terugkomt van je werk. Deze kloeke en vriendelijke begin-70’er, die er nu wel wat vermoeid uitziet. Al heeft ze wel een glimlach op haar gezicht. Door de leuke dag met haar kleindochter. En tot slot de leuke uurtjes met haar kleinzoon, die helemaal blij is om na de kinderopvang oma weer te zien. Nadat ze met hem gespeeld, gegeten en geduwd heeft, vindt zij het tijd om te gaan.
En daar loopt ze dan, via de Abel Tasmanbrug en de Muntbrug naar Oog in Al, waar ze haar auto heeft geparkeerd. Zo hoeven haar dochter en schoonzoon geen parkeerkosten te betalen. Niet dat ze dat een probleem zouden vinden.
Maar zij vindt het niet nodig. Dat haar dochter en schoonzoon moeten betalen voor haar, vindt ze onzin. Dan loopt ze ’s morgens en ’s avonds maar even wat verder. ’s Avonds wat langzamer dan ’s morgens. Dat wel. Deze kloeke en vriendelijke begin-70’er.
Deze zorgvuldige en opgeruimde begin-70’er.
Deze actieve en lieve begin-70’er.
Deze oma.
————————
‘Oma’ staat in het boek ‘Liefs uit Lombok!’. De column maakt deel uit van ‘Het Lombokkertje Alfabet’ (naast teksten als ‘Gnidetolk‘, ‘Harde g‘ en ‘Uit met de duobuggy‘). Lees meer over ‘Liefs uit Lombok!’