Lombok heeft er een nieuwe attractie bij. De vernieuwde Aldi- en de vernieuwde Nettorama-supermarkt. Nou ja, die supermarkten zelf niet. Ach, ze zien er nu natuurlijk wel een stuk beter uit. Maar slechter kon ook niet. Elke keer als in de oude supermarkten de schuifdeur dicht ging, hoopte ik dat dat geruisloos gebeurde. Een te harde klap zou de hele boel doen instorten. Nu ziet het er allemaal piekfijn uit. Al is dat niet de attractie. Dat is de winkelwagen. Probeer maar eens met een Aldi-wagentje naar de Nettorama te rijden. Dat lukt je bijna niet. Dankzij een ingenieus systeem dat in één van de wieltjes is verwerkt. Ik heb het geprobeerd om met die van Aldi naar de buren te rijden. Wat best gaaf was. Al gaf ik me na een kwartier gewonnen. Terwijl ik me afvroeg: als ze zo veel geld in een winkelwagenwieltje investeren, kunnen de prijzen van de producten nog wel lager. Al maakt dat voor mij niet uit.
Hoe goedkoop de producten ook zijn bij Aldi en haar superbuur, ik ga er toch niet heen.
Voor mij is er maar één supermarkt.
En nee, dat is ook niet de vernieuwde Albert Heijn aan de andere kant van Lombok. Oh, het is ook een grote vooruitgang ten opzichte van de vorige Albert Heijn in de Damstraat. Wat een kippenhok was dat, zeg. Heel klein, en altijd heel druk. Met studenten die blijkbaar veel herrie in een kleine ruimte gewend zijn. Hoewel deze supermarkt maar een paar vierkante meter groot was, duurde het soms wel 2 minuten om de overkant van het gangpad te bereiken. Omdat 32 studenten de doorgang belemmerden.
En ja, dat is nu beter. Veel beter. Het is ruimer geworden. De keuze is groter. En het aantal studenten per vierkante meter is er sterk op achteruitgegaan. Nou ja, op vooruitgegaan, eigenlijk. Maar toch zal ik daar niet vaak komen. Waarom zou ik?
Waarom zou ik naar de vernieuwde Albert Heijn, Nettorama of Aldi gaan, als ik om de hoek de MCD heb. Een supermarkt waar de Lombokkertjes naartoe kunnen lopen. Waar de medewerkers hen en mij bij naam kennen. Waar de medewerkers een praatje met me maken. Waar ik een praatje maak met andere wijkbewoners die niet – zoals bij de andere drie supers – alleen maar aandacht hebben voor de laagste prijs en een suffe aanbieding. Een ander groot voordeel van die supermarkt vlakbij is dat ik er alles makkelijk kan vinden. Bij die andere supermarkten moet ik zoeken waar alles staat.
Nu hoor ik je zeggen: dat verandert wel als je daar vaak komt. Maar dat valt niet te bewijzen. Ik ben namelijk niet van plan om er vaak te komen. Hooguit af en toe. Als ik per se iets wil kopen dat ze bij de MCD niet hebben. Of als er bij de MCD iets is dat me even niet bevalt. Dan kom ik erbij die andere supermarkten al gauw achter dat daar nog veel meer mankeert. Dat ze daar geen biologische producten hebben, bijvoorbeeld. Dat je daar omver wordt gereden bij die onhandige groente- en fruitweegschaal. Dat de kassière je verveeld aankijkt met een blik van ‘het is dat ik ervoor betaald krijg’. Dat een medewerker loopt te zuchten als het Lombokkertje lekker aan het zingen is. Ja, dan verlang ik naar de MCD. Dat ik daar niet ben, voelt een beetje als verraad. Ik verzin gauw een boodschap die ik bij een van die andere supers zogenaamd ben vergeten. Zodat ik nog eens bij mijn oude vertrouwde supermarkt binnen kan lopen.
Al valt het me op dat ik de laatste tijd een van de weinigen ben die daar binnenloopt. Sinds de drie andere supers zich hebben vernieuwd, lijkt het veel rustiger bij mijn supermarkt aan de Abel Tasmanstraat.
Maar ach, dat komt wel goed. Als de nieuwigheid ervan af is, zullen de buurtbewoners weer terugverlangen naar de relaxte sfeer en de vriendelijke medewerkers van de MCD. En dan denken ze over die aangepaste supers net zoals ik: jullie krijgen me echt niet weg van mijn geliefde super. Maar ik geef toe, het is leuk geprobeerd.