Het idee was erg leuk. De noodgedwongen uitwerking was misschien nog leuker.
Eigenlijk was het zaterdag de bedoeling om aan te schuiven bij willekeurige straatbewoners, om na de eerste gang bij andere bewoners aan tafel te zitten, en daarna de maaltijd af te sluiten bij weer andere buren. Op deze manier zouden we drie andere straatkoppels ontmoeten.
Maar omdat er niet zoveel aanmeldingen waren, ontmoetten we nog meer bewoners van onze mooie Bankastraat.
Omdat maar tien Bankastraters zich hadden opgegeven hadden de organisatoren Martine en Sander besloten om met zijn allen bij één buur te verzamelen voor koude tapas, om vervolgens met z’n allen bij een andere buur van warme tapas te smullen, om daarna met z’n allen bij weer een andere buur toetjes te eten.
De avond was aangekondigd als ‘Bunkeren bij de buren’. Op zich klopte dat wel een beetje, dat bunkeren. Vijf stellen hadden zich uitgeleefd in drie gangen, waardoor de tafels in de verschillende´bunkersturen´ al snel vol stond met allerlei lekkers. Hoewel we niet vantevoren hadden overlegd over wie wat zou gaan maken, hadden de verschillende gangen toch duidelijk een thema. Was het thema van de eerste gang paprika, bij de tweede gang was dat aubergine, en bij de laatste gang taart. Maar het centrale thema was ‘lekker & veul’.
Omdat ik toch op zijn minst overal van wilde proeven – en als het heel lekker was, ietsje meer wilde – begon het echt op bunkeren te lijken.
Maar ook niet helemaal. Bij het woord ‘bunkeren’ heb ik het idee van aanvallen en schranzen. Van alleen maar met eten bezig zijn. Maar dat was dus niet het geval, afgelopen zaterdag. De mond was vaak goed gevuld, dat zeker, maar de oren kwamen ook aan hun trekken.
Het was gezellig luisteren naar de verhalen van de andere Bankaburgers. De meeste gesprekken begonnen met de vraag ‘Wat doe jij?’, maar al snel gingen ze allerlei kanten op. Omdat drie van de vijf stellen kinderen hadden, kwamen die ook regelmatig aan bod. Wat mijn vrouw en ik helemaal niet erg vonden. Altijd handig, al die tips.
En ook de verbouwingen van de huizen werden uitvoerig besproken. Ieder had duidelijk zijn stempel gedrukt op zijn huis. Dat bleek ook wel tijdens de rondleidingen in het huis waar we op dat moment aten. Hoewel we allemaal in dezelfde straat wonen, zijn onze huizen toch wel verschillend. Maar in alle huizen is de sfeer van het oorspronkelijke huis (en dus van de straat) nog duidelijk aanwezig.
Maar het belangrijkste van de avond was de kennismaking zelf. Ik had de acht straatbewoners wel een keer gezien in onze straat, en waarschijnlijk had ik wel eens beleefd geknikt, maar nog nooit echt met hen gepraat. Nu dus wel. Het was erg leuk om aan tafel te zitten met onder andere communicatieadviseurs, een projectleider, corporate controller, een theatermaker, een kinderfysiotherapeut en een traffic manager, de liefste van allemaal.
Het gave van zo’n avond is dat het vanaf nu op straat alleen nog maar leuker wordt. Een avondje als zaterdag wordt al snel een voorbode van toekomstige gesprekjes in de straat. Hetzelfde effect heeft altijd de 5-mei markt. En dan hebben we drie weken later ook nog een straatfeest, waardoor we nog meer straatbewoners kunnen ontmoeten.
Afgaande op het succes van het etentje van afgelopen zaterdag, denk ik dat er ook nog meer ‘bunkeren bij de buren’-feestjes komen. Wie weet komen er dan nog andere straatbewoners bij. Maar als het bij dezelfde groep blijft, is dat helemaal niet erg. Er is gespreksstof genoeg. En mochten we een keer zijn uitgepraat, dan is dat ook goed zo. Dan kunnen we altijd nog echt gaan bunkeren.