Sla over naar de inhoud

De netman

Juni 1991

“Mijn werk makkelijker? Zeggen ze dat? Hoe komen ze erbij, dat stelletje lijnrechters! Elke wedstrijd vereist pure concentratie. Elke onoplettendheid van mijn kant kan dodelijk zijn.”
Ik kijk hem verbaasd aan. Dodelijk?
“Ja, voor mij dan. Stel dat zo’n jongen als Courier een bal hartstikke verkeerd slaat, en zo’n bal vliegt dan op me af. Als ik dan niet op tijd buk, dan is het voor mij game, set en match, oftewel over, sluiten en uit.”
Dat is dan het enige moeilijke dat u moet doen. Zo’n lijnrechter moet zich constant concentreren.
“Dat zou hij moeten doen, ja. Maar heb je laatst Roland Garros gezien.” Ik knik bevestigend. “Heb je gezien hoe vaak zij fout zaten, hoe vaak die tennissers kwaad waren op zo’n lijnpieper? De stomste fouten op de cruciaalste momenten maakten ze. En heb je mijn collega’s en ik ooit één fout zien maken?”
Ik geef toe dat ik me geen fout van hen kan herinneren. Maar een fout maken is moeilijk als je alleen maar het net hoeft aan te raken.
Hij kijkt me aan met fronsende wenkbrauwen. Op zijn mond een minachtend glimlachje. “Tuttut. Weer zo iemand die geen verstand heeft van wat er echt in de tenniswereld omgaat”, mompelt hij zacht voor zich uit. Dan praat hij weer hardop: “Jij hebt zeker nog nooit een net aangeraakt. Zo’n net trilt al bij het geringste. Het is mijn taak om te onderscheiden of een nettrilling komt door een plaatselijk windstootje – de lijnrechters laten van de zenuwen nog al eens een scheet, hahaha -, door de wind die door de bal wordt verplaatst, of door de bal zelf. Om dat te onderscheiden, joh, heb je jaren en jaren ervaring nodig.”
Daar zal best ervaring voor nodig zijn. Maar wat heeft u eraan dat u zo’n trilling kunt waarnemen. Als een bal het net raakt en vervolgens niet uit gaat, wordt gewoon opnieuw gespeeld. Zo’n beslissing beïnvloedt de partij helemaal niet. Uw taak is dan toch gewoon onbelangrijk?
“Je wordt onbeleefd, vreselijk onbeleefd. Stel dat een service-bal het net raakt en toch in het service-vak komt. Zo’n bal kan dan een enorm effect krijgen, en kan dan haast onmogelijk terug geslagen worden.
Heb je de vrouwenfinale in Parijs gezien?” Weer knik ik ja. “Is het je opgevallen hoe vaak een service van Sanchez het net scheerde. Als mijn collega Du Filet er niets van had gezegd, dan had die Seles misschien helemaal niet gewonnen, hoor! Nee, zeker niet. Dankzij hem is er een terechte winnares!” Deze laatste zin komt recht uit zijn hart, dat is duidelijk te merken. Zijn ogen kijken fier op mij in. Ik ben echter niet onder de indruk. Ik vraag hem waarom hij niet zo veel verdient als die tennisprofs, terwijl hij toch blijkbaar net zo belangrijk is?
“Daar vraagt u me wat.” Hij kijkt triest voor zich uit. “De internationale tennisbond weet ook niet wat ik allemaal moet doen. Die officials zitten maar achter een garnalencocktail, terwijl ik hard werk voor weinig geld. Hoeveel toernooien ik niet moet ‘netten’ wil ik rondkomen. En de tennisprofs maar klagen als ze 20 toernooien per jaar moet spelen. Maar ik moet elke week present zijn voor een toernooi. Elke week, hoort u dat. En elke keer moet ik een net kostuum aan hebben. Dat zijn immers de regels. Zo’n pak kost ook een flinke zak geld.” Hij slaakt een diepe zucht, en kijkt droevig naar de grond. En ik begin eerbied voor hem en zijn vak te krijgen. Ik vraag hem zachtjes of dat geld zijn grootste frustratie is?
Ineens slaat hij met zijn vuist op tafel. “Nee, nee, NEE! Mijn grootste frustratie is het handje schudden!”
Handje schudden?
“Ja, handje schudden. Handje schudden! Na elke wedstrijd bedanken de tennissers braaf de scheidsrechter. Maar mij vergeten ze! Ze weten niet wat ik voor hen doe. De lijnrechters worden om het uur vervangen, maar ik zit er samen met de scheidsrechter de hele wedstrijd. Maar die scheids wordt bedankt. En ik niet. IK NIET, GODVERDOMME …”
Hij staat huilend op en rent de kamer uit. Ik hoor hem de trap op vliegen. Ik blijf zitten, wachtend op zijn terugkomst. Als hij na een half uur nog niet terug is, besluit ik maar te gaan. Diep ontdaan loop ik naar buiten. Ik zal nooit meer gewoon naar een tenniswedstrijd kunnen kijken. Al mijn aandacht zal uitgaan naar de netman, want hij is de ware professional …

Published inarchief