Op KUB- site ontdekt de hoofdpersoon dat de vermiste hoogleraar Martin Wever veel samen geschreven heeft met Jacques Preek, tegenwoordig werkzaam bij TIAS. Hij ontdekt dat Wever Preek niet noemt bij de publicatie ‘Virtual Economy: a phantom?’, terwijl Preek Wever wel noemt. Als de hoofdpersoon Preek belt voor een verklaring, hoort hij op de voicemail behalve Preek’s naam ook de naam van Blouwke.
De naam Jacques Preek was bekend bij de koffiejuffrouw. “Een norse man”, zei ze toen ik me de volgende morgen weer bij haar meldde voor een sterke cappuccino. Dat had ik nodig, want ik had de hele nacht wakker gelegen, steeds maar denkend aan mogelijke verbanden tussen Jacques Preek, Martin Wever en Yvonne Blouwke. Blouwke kende Jacques, dat stond wel vast. En Jacques kende Martin, dat was ook zeker. Maar kende Martin Blouwke? “Dat moet haast wel”, dacht ook de koffiejuffrouw, “hoewel __ niets is zeker, tegenwoordig.” En ze haalde de relatie Jacques en Blouwke aan. Die had ze nooit verwacht. “Zo’n meiske met zo’n teruggetrokken man, type verstrooide professor.” Wordt hij soms vermist, vroeg ik. “Geen idee”, antwoordde ze, “ik zag hem nooit zo vaak. Dat kun je beter maar bij TIAS vragen.” Natuurlijk, dat ik daar niet zelf op was gekomen. Op hun site stond niet voor niets ‘Never stop asking’. Binnen een paar minuten liep ik in de eerste etage van gebouw Y. Ik klampte de eerste de beste medewerker aan die ik tegen kwam. Hij was niet echt enthousiast toen ik op zijn schouder klopte. “Wat doe jij hier?”, vroeg hij voordat ik maar iets kon vragen. “Jij studeert hier niet, toch?”. Nee, dat klopt, maar ik wilde vragen waarom __.”Over dat studentenhuis aan de Hogeschoollaan willen we niets meer kwijt.” Maar daar wou ik het __ En weer liet hij me niet uitspreken. “Sorry, ik heb een afspraak”, zei hij, en hij snelde weg. Wat was dit nou weer? Ik had geen zin om hier nog iemand anders aan te spreken. Bovendien had ik door zijn woorden ineens wel een beter idee. Ik snelde naar mijn studentenhuis, bonsde op alle deuren en schreeuwde zo hard als ik kon. Bij mijn “wakker worden, ik weet meer over die man bij de vijver”, kwam er nog geen reactie. Maar bij mijn geschreeuw dat TIAS er misschien mee te maken had, vlogen de kamerdeuren open.