Mevrouw Blouwke wilde niets zeggen over de val die de hoofdpersoon met zijn fiets had gemaakt. Maar hoe komt hij er dan achter of er echt een man midden in de nacht iets uit de vijver trok? Misschien kan de koffiejuffrouw helpen.
“Martin wordt vermist.” Dat is snel, sneller dan ik had verwacht. De koffiejuffrouw had zoals gehoopt haar mond niet gehouden. Samen met wat collega’s had ze natuurlijk flink zitten roddelen. Spannend, een moord hier. Na een paar dagen viel het meteen op dat Martin er niet was. Maar Martin wie? “Van economie”. Ja, maar hoe heet hij. “Martin Bever of zoiets. Of Martin Ever. Martin Gever.” Martin Wever, was zijn naam. Hoogleraar economie Virtual Economy. “Van de Bol.com leerstoel”, sneerde een medewerkster van de economische faculteit, die ik op de elfde etage tegenkwam. Omdat het secretariaat al dicht was, had ik gehoopt dat er bij het onderwijsbureau nog iemand was. Meteen nadat ik uit de lift stapte, was ik haar tegen gekomen. Ze lachte bij de suggestie dat Wever vermist was. Hij was er inderdaad niet, want hij zat in Orlando voor een congres. In de lift terug bedacht ik me dat ik vergeten was te vragen wanneer Wever eigenlijk was vertrokken. Ik stapte uit op de zesde etage en rende naar boven. Op de achtste etage hoorde ik wat gefluister boven me, en het geratel van een kopieerapparaat. Ik stopte en luisterde aandachtig. Het geluid kwam van een of twee etages erboven. Blauwe jas, hoorde ik. Ze hebben het over mij, flitste het door mijn hoofd. En daarna hoorde ik de naam Martin. Orlando. Gelach. En toen een harde schreeuw. Ik vloog een etage hoger. Niets te zien. Toen nog een etage hoger. Maar ook hier was niets te zien. Misschien hadden ze door dat ze afgeluisterd werden en wilden ze me met geschreeuw naar boven lokken. Dat was dan gelukt. Langzaam slenterde ik weer naar beneden. Tot het in me opkwam om in het kopieerapparaat te kijken. Ik snelde weer terug, opende de deksel, en ja hoor, daar lag nog een vel papier. De laatste bladzijde van het rapport ‘Virtual economy: a phantom?’