De hoofdpersoon weet het niet meer. Eerst was hij bewusteloos geslagen door een medestudent. Als hij weer bij bewustzijn komt, blijkt die student dood. En dan staat Blouwke ineens voor hem met het rapport en een presentatielijst van een het congres in Orlando. Waar Wever wel degelijk op staat.
Voordat ik weer over van alles en iedereen ging twijfelen, kwamen de begrafenisondernemers binnen. Althans, zo zagen mijn drie medebewoners er uit. Zwart waren hun kleren, grauw waren hun gezichten. Ik hoefde niet te vragen waar ze vandaan kwamen, want dat was wel duidelijk. Ze waren heel stil. Totdat ze vlak voor mijn bed stonden. Tegelijk begonnen ze te schreeuwen. “Heb je nou je zin?”, vroeg een van mijn Preek-helpers. “Heb je toch nog je dode op de KUB”, sarcaste de nog levende Wever-helper. Het waren de eerste van een lange rij verwijten. Van dat ik me wel erg veel in mijn hoofd had gehaald tot dat het jammer was dat ik slechts bewusteloos was geslagen. Deze laatste opmerking vond de achtervolger van mijn onfortuinlijke medebewoner wel wat ver gaan. Eindelijk deed hij zijn mond open. Zachtjes vroeg hij de andere studenten weg te gaan. Nadat de deur dichtgeslagen was, begon hij snikkend aan zijn verhaal. Dat hij de Wever-helper had kunnen achtervolgen tot station Tilburg West. Dat hij hem toen moest laten gaan. Dat die Wever-helper op het perron triomfantelijk had omgekeken, maar daardoor de aktetas voor hem niet had gezien. Hij struikelde, verloor zijn evenwicht en viel, net op het moment dat __ Stilte. Sorry, mompelde ik. Mijn medebewoner schudde geen hoofd. Stilte. Ik wist niet wat ik moest zeggen, schraapte mijn keel, en begon gauw met een onderwerp. Al kwam ik niet verder te vragen of onze medebewoner gecremeerd was. Hij schudde van ja. Was het druk? “We moesten staan.” Stilte. En toen: “Blouwke kon bijna niet meer naar binnen. Maar ja, die was ook veel te laat.” Blouwke? Was zij er ook? “Wat valt er nu te lachen” zei mijn medebewoner toen hij naar me keek. Gauw trok ik mijn gezicht weer in een grimas. Maar mijn ogen bleven tinkelen. Ineens was een hoop helder.