Tijdens mijn vakantie in Mexico en Guatemala eerder dit jaar moest ik even aan een flauwe grap denken die onder PSV-supporters heel populair is: ‘Wat is het mooiste uit Amsterdam? De trein naar Eindhoven.’ Op het palmenstrand van Playa del Carmen gold voor mij een variant: ‘Wat is het mooiste uit Mexico? Het netnummer van Eindhoven’.
Ik had net twee mooie weken beleefd in Noord- en Midden-Amerika. Er was nog een week te gaan in Yucatan, het schiereiland dat bij Mexico hoort. Ik had al prachtige tempelcomplexen gezien van de Maya’s, heerlijk gewandeld in de oerwouden, veel gelachen met mijn reisgenoten. Maar toch was ik de laatste dagen niet helemaal happy meer. Waarom dat was, besefte ik pas toen ik op zoek was naar het telefoonnummer van een restaurantje.
In het hotel vroeg ik de receptioniste of zij het nummer wist. Dat wist ze niet. Daarom belde ze het informatienummer van de Mexicaanse telecom. Ze typte een nul in, daarna een vier, en toen weer een nul. Nul vier nul. Ofwel nul veertig. Ofwel het netnummer van Eindhoven. En ineens wist ik wat me mankeerde. Ik miste Eindhoven. Mijn woonplaats. Die niet al te mooie fabrieksstad waar ik me zo thuis voel.
Natuurlijk, de bouwwerken van de Maya’s zijn adembenemend mooi, maar het Van Abbe Museum mag er ook wel zijn. Al die pleinen in Mexico zijn prachtig, maar terrasjes zoals op de Markt zag je er niet. In Guatemala had ik dan één van de mooiste meren ter wereld gezien, maar joggen kun je veel beter rond één van de meren van de lichtstad. En die palmenstranden zijn een droom, maar bij onze zwembaden kan je veel gemakkelijker wat drinken bestellen.
Bovendien is het Mexicaanse eten in Eindhoven veel beter dan daar in Mexico. Bovenal miste ik mijn eigen huis. Die hotels in die twee landen waren goed, en vaak met een prachtig uitzicht, maar ik slaap toch het liefste in mijn eigen bed. Voor mijn reis had ik nooit beseft hoe gesteld ik was op ‘mijn stad’.
Als je er eenmaal woont, vind je alles heel normaal. Stratumseind, het Evoluon, het Philips-stadion. Zolang als ik me kan herinneren is dat er, en is het dus niets bijzonders. Maar pas toen ik een paar weken op pad was, werd het me duidelijk dat deze stad heel speciaal is voor mij. Deze constatering weerhoudt me er overigens niet van om weer op vakantie te gaan. Integendeel, ik ga snel weer naar verre landen. Want zo leer ik Eindhoven alleen maar meer waarderen.