Lastig hoor, dat goede voorbeeld geven. Steeds maar opletten dat je je goed gedraagt. Want die kleintjes nemen alles van je over. Voor dat je het weet, zit de ene in zijn neus te peuteren. Zit de ander ook zonder zijn flesje een boertje te laten. Of zeggen ze allebei: shit.
En dat kan natuurlijk niet. Ga maar na, zitten we tijdens onze jemdag gezellig bij Kopi Susu, zegt zo’n zo’n klein, liefje meisje als onze dochter ineens ‘shit’. Dat is hetzelfde als een operazangeres die plotseling grunge gaat zingen. Ja, dat is even lachen, maar al snel komt de schaamte. En durf ik een maand niet meer naar mijn favoriete dagcafé te gaan.
Dat wil ik natuurlijk voorkomen. Dus moet ik dat woord eigenlijk maar niet zeggen. Maar ja, ik ben een man. Een man met emoties. Die er soms uitkomen in schuttingtaal. Dat is lastig in toom te houden.
Al heb ik het wel geprobeerd.
Bijvoorbeeld met de ik-wil-iets-zeggen-maar-de-kleine-mag-het-niet-begrijpen-methode. Ofwel de letter-voor-letter-methode. Bij P-I-Z-Z-A werkt dat nog wel. Of bij B-A-N-A-A-N.
Maar niet bij S-H-I-T.
Een vloek zeg je uit frustratie, ongecontroleerd. Bijna spugend, en niet stotterend. Je kunt er ook niet even mee wachten. De eerst-tot-tien-tellen-methode werkt daarom ook niet.
Maar een andere methode misschien wel. Die ben ik in ieder geval aan het uitproberen. Als ik het maar lang genoeg zo doe, dan wordt het een automatisme. En blijft het hangen. Nu is het dus vooral oefenen. Dat kan ik het beste eerst met gewone woorden doen.
Sla tad laamnee tkul, ag ki teh roov teh nekeolv nekiurbeg.
Hé, het lukt eigenlijk al, dat omdraaien van woorden. Nu kan ik het ook gebruiken voor vloeken. Als er iets is wat me niet zint, zeg ik tihs. Als iemand iets stoms doet, noem ik hem lekie.
En als ik de knoopjes van een jurkje van mijn dochter niet kan vinden, noem ik dat kledingstuk een gnidetolk.
Ja, gnidetolk.
Dat klinkt eigenlijk best wel lekker. Dat vindt mijn meissie vast ook. Het zal niet lang duren of ze zegt dit woordje ook. Na mamma, pappa, auto, pop. Gnidetolk.
Ik zie haar al door de straten van Lombok lopen. Of bij Kopi Susu zitten. Met een grote glimlach roept ze gidetolk. Gnidetolk! Gnidetolk! De mensen die ze ontmoet, reageren enthousiast. Vooral als zij er zo lief bij lacht. Dan bedoelt ze vast iets positiefs, denken ze. Of iets liefs. Aangestoken door het vrolijke enthousiasme van de kleine meid, nemen ze het woord mee naar huis. En gebruiken ze het straks als ze enthousiast of optimistisch zijn. En ook hun familieleden en vrienden weer. Voor je het weet staat ‘gnidetolk’ in Onze Taal bij het jaaroverzicht van nieuwe woorden.
Voordat het zover is, zeg ik dat woord allang niet meer. De kleine meid is dan immers wat ouder geworden, en heeft door wat ik bedoel. Dan moet ik me op een andere manier inhouden, en het goede voorbeeld geven. Totdat zij nog groter is. Ze alles stom vindt wat ik doe. En alles wat ik probeer averechts werkt. Soms verlang ik nu al naar die tijd. Dan kan ik weer gewoon mezelf zijn.
————————
‘Gnidetolk’ staat in het boek ‘Liefs uit Lombok!’. De column maakt deel uit van ‘Het Lombokkertje Alfabet’ (naast teksten als ‘Felroze prinses in donkere dagen’, ‘Harde g’ en ‘Uit met de duobuggy’).
Lees meer over ‘Liefs uit Lombok!’