Tja.
Dat was een beetje mijn reactie als ik aan de Kop van Lombok dacht.
Tja.
Ook wel:
Moet dat nou?
Een vraag waar ik zelf eerst het antwoord niet op wist.
Ik had geen idee.
Dat Buenos Aires-complex.
Die nieuwe Ulu Moskee.
Aan de ene kant is het mooi dat er weer veel gebeurt in Lombok. Aan de andere kant is het jammer dat er weer veel gebeurt in Lombok.
Om met dat laatste te beginnen:
Al ben ik allesbehalve behoudend, toch had ik wel wat bedenkingen bij die grootse nieuwbouw. Past dat wel in de wijk? Veel huizen hier zijn 100 jaar oud, en hooguit 3 lagen hoog. En dan komen er ineens zo’n nieuwe appartementencomplex en moskee bij.
Is dat wel nodig?
Over het appartementencomplex twijfel ik nog.
Maar over de Ulu Moskee niet meer.
Ja, dat is nodig.
Die conclusie kan ik wel trekken nadat ik zondag voor de eerste keer in de huidige Ulu ben geweest.
Dat het een badhuis is geweest, is goed te zien. Dat het nu bedoeld is als tijdelijke moskee ook. Het ziet er een beetje krakkemikkig uit, van binnen. Hoe sfeervol en warm dat ook kan zijn, toch begrijp ik wel dat de Turkse moslims behoefte hebben aan een andere moskee.
En een andere moskee krijgen ze.
Totaal anders.
Eentje met heel veel ruimte. En heel veel licht.
En eentje die heel goed doordacht is.
Dat bleek wel uit de korte interviewtjes met de architect Ishak Önen die waren geprojecteerd op de vloer van de huidige Ulu Moskee, als onderdeel van het filmproject ‘Lombok bij de Kop’.Voor dit project hebben Peter Dubois en Ylonka van Es dertig filmportretten gemaakt van mensen die bij de Kop van Lombok hebben gewoond of gewerkt. Ik heb er zeven gezien. In drie ervan kwam de architect aan het woord.
Een mooie man, met een duidelijke visie.
Önen wilde geen goedkope kopie maken van een wereldberoemde moskee, zo zei hij. Hij wil ook geen al te opvallend gebouw. Geen Efteling-architectuur, zoals hij het zelf noemde. Het gebouw moet juist goed in elkaar zitten, en zijn tijd vertegenwoordigen. In een van de filmpjes vertelde hij dat hij geïnspireerd is geraakt door architecten die grote dingen hebben gerealiseerd die zo bescheiden waren. Ook is hij geïnspireerd door de wijk zelf. Bijvoorbeeld door de rode bakstenen waarmee veel huizen zijn gebouwd. Deze komen ook terug in de moskee.
Al duurde elk filmpje met hem maar maximaal 4 minuten, ik was steeds onder de indruk. Maar dat was ik ook van de andere filmportretten die ik zondag zag. Van de mevrouw die vroeger naar het toen nog badhuis ging. De man van de waterzuivering. De man die werkte in de radiozekeringenfabriek. De vrouw die op de plek waar nu de moskee komt een tuin had.
Dat de filmpjes op de grond werden geprojecteerd paste wel. De grond was nat en er zaten veel gaten in. Wat alleen maar duidelijk maakt hoe nodig die nieuwe moskee is.
Door de filmportretten kwamen versleten en nieuw samen. Wat is geweest en wat nog zal komen. Alles samen op deze plek. In harmonie.
Ik ben er van overtuigd dat die harmonie er ook zal zijn als de nieuwe moskee er eenmaal is.
Maar dan die Buenos Aires? Dat ziet er op de site van het Bouwfonds wel heel groot uit. Het lijkt zelfs boven de moskee uit te torenen. Maar misschien mis ik iets?
Filmportretten bijvoorbeeld.
20 april 2011