In de Lombokse winters heb ik tot nu toe veel geluk. Begin januari van dit jaar was er voor het eerst in dertien jaar weer schaatsijs. En zoveel sneeuw als er de afgelopen dagen is gevallen, is ook al zeldzaam. Volgens mijn buurman is dat toch zeker tien jaar geleden.
Ik ben blij dat ik dat nu mag meemaken. Die witte straten, die ingesneeuwde fietsen en auto’s, de witte wieken van de molen, de grote tot gigantische sneeuwpoppen, ik geniet ervan. Een wandelingetje door Lombok was zondag nog leuker dan anders. En dat vond ik niet alleen, gezien de gezellige drukte op straat.
En ook vanaf binnen is het mooi om al dat wit te zien, en al die sneeuwvlokjes die maar blijven vallen. Met de kerstversieringen in de woonkamer en familie op bezoek, was het gewoon al Kerst.
Witte Kerst.
En ontzettend witte Kerst was het zondag op het Bankaplein, waar het LomStock Muziekfestival gehouden werd. Terwijl mijn vriendin en ik er in de sneeuw naar toe ploegden, hoorden we een koor uit de boxen klinken. En eenmaal bij het festival bleken alle liedjes kerstliedjes. Neem bijvoorbeeld ‘Come together’. Als je naar de tekst luistert, en je plaatst het in een vredig en winters landschap, dan is dat nummer toch kei Kerst. En ook alle andere nummers kregen een vredige lading mee, hoe koud de vingers van de gitarist van Not THAT Kind of Doctors ook aanvoelden. Want koud was het, deze zondag. Zo koud dat de zanger van deze tweekoppige band de aanwezigen welkom heette in Wladilomstock.
Samen met de sneeuw die bleef vallen en vallen, de warme chocolademelk met slagroom en de glühwein zorgde deze temperatuur wel voor een unieke ambiance. Alles was anders dan bij een normaal muziekfestival. Het applaus klonk anders door de handschoenen, het publiek deinde automatisch mee (om niet koud te worden), de apparatuur van dj Easy Aloha was met doeken beschermd tegen de sneeuw, en tijdens het optreden van Not THAT Kind moesten de organisatoren het tentzeil sneeuwvrij maken, voordat het zou scheuren. Al met al zorgde dit voor een vrije en unieke sfeer.
Wellicht had het Woodstock-festival, waarnaar LomStock duidelijk verwijst, ook zo’n sfeer. Daar in Amerika moet het een onvergetelijke ervaring zijn geweest met al die gerenommeerde hippiebands. Een festival waarbij je eigenlijk bij had moeten zijn. Vandaar ook dat steeds meer mensen beweerden het live meegemaakt te hebben. Uiteindelijk zeiden tientallen miljoenen mensen er bij te zijn geweest, terwijl dat er in werkelijkheid rond de half miljoen waren.
Misschien gaat het die kant ook wel op met LomStock. Nu waren er niet overdreven veel bezoekers, maar als de niet-komers eenmaal horen hoe de sfeer was, zullen ze eerst wensen dat ze er bij waren geweest, om vervolgens gewoon te zeggen dat ze er wel waren. En dan zullen ze vast ook nog beweren dat ze genoten hebben van de Lombokse bands en groepen. Zoals van het Paleiskoor. Vol overgave zongen ze – vaak a capella – in de kou hartverwarmende nummers. Ze hadden zelfs een nummer uit Brazilië op hun programma.
En zo leek het Bankaplein ineens even Rio de Janeiro.
Maar dan in de sneeuw.
Tijdens Kerst.
Daar word ik nou gelukkig van.