Eigenlijk is schrijven ook een soort klussen.
Klussen met woorden.
Toch?
Van een idee in mijn hoofd probeer ik iets moois te maken op papier. Dat betekent poetsen, schaven, schilderen met letters. En niet te vergeten: afplakken.
Goed afplakken.
Zodat ik netjes bij mijn onderwerp blijf, en niet te veel uitwijk naar allerlei ditjes en datjes die het verhaal niet ten goede komen.
Dus.
Klinkt goed, hè?
Ik vind het zelf wel mooi verzonnen.
Het is dan ook mijn standaardtekst als mensen vragen of ik ook wel eens klus in ons huis.
Jazeker, zeg ik dan, in mijn kantoor.
Achter de pc.
Maar met hamer en zaag eerlijk gezegd niet. En met schilderstape, schuursponsje, kwast en verf ook niet. Ik vind er niet veel aan, en ik kan het niet (al zal het ene wel met het andere te maken hebben).
Wat ik wel wil doen is de klusser helpen. Door de catering te doen.
Broodjes en zo.
Koffie.
Maar voor de rest … liever niet.
Tot afgelopen vrijdag dan.
Dezelfde avond zei ik spontaan tegen mijn vriendin dat ik wilde helpen met klussen. En wel meteen morgen. Maar zij hoefde er niet vroeg uit. Want ik zou eerst de voorbereidingen doen.
Alles afplakken.
Nou vooruit, hier wilde mijn vriendin wel van profiteren.
Toen ze zaterdag in het begin van de middag de huiskamer binnen liep, zag ze echter nog nergens tape. Behalve dan in propjes op de grond, naast mij. Ze keek eens goed naar wat ik aan het doen was, en ze zag hoe ik twintig centimeter tape over een ander stukje tape plakte. Om vervolgens al zuchtend beide lagen er weer af te halen, deze te verproppen en naast me te gooien.
Nee, dit werd niets.
Zo mooi als Lenneke van der Goot zou ik het nooit kunnen doen.
Vrijdag zag ik haar kunst in het Parkhuis Lombok. Eerst viel me alleen de schilderstape op de deur op, en dacht ik dat er een scheur was afgeplakt. Maar toen ik goed keek zag ik dat Lenneke op de ramen een groot kunstwerk had gemaakt met schilderstape. Prachtige landschappen met dolende mensen, wachtende mensen en wolven. En kijk, daar klimt iemand omhoog!
Soms moest ik een stapje achteruit doen om haar werk echt goed te kunnen beoordelen.
Ik was aangenaam verrast.
Wat Lenneke allemaal met verschillende laagjes tape doet, is erg knap gedaan.
En – nog belangrijker – erg mooi.
En erg inspirerend.
Zo inspirerend dat ik zaterdagochtend zelf met de tape aan de slag ben gegaan. Ik wilde de kozijnen zo mooi beplakken dat mijn vriendin en ik de tape er niet eens meer af wilden halen.
Zo had ik niet alleen een bijdrage geleverd aan het klussen, maar ook nog een heel mooie bijdrage.
Mijn vriendin bekeek mijn vorderingen eens goed, die zaterdagmiddag.
Ach schat, zei ze, je klust toch al met woorden.
En dat is toch ook al mooi.