Soms, heel soms, is Lombok net Lommel.
Of Toulouse.
Bari.
Coruna.
Wuppertal.
Of een andere plaats waar ik normaal niet aan denk.
Vrijdag 14 mei was het zover.
Die dag dacht ik aan vanalles – mijn lief, haar prachtige jurk, de ringen, het prachtige Venetië waar we nu waren – maar niet aan Lombok. Ook in de gondel, het restaurant met zijn geweldige terras, tijdens de leuke stukjes en tijdens de zangsolo van mijn zus en de dansjes van mijn nichtjes was er geen Lombok te bekennen. Ik genoot enkel van elk moment en van de kersverse bruid naast me.
Zelfs de volgende dag dacht ik niet aan mijn wijk. Hoe hard het ook regende. Door die nattigheid was het juist een prima dag om van gisteren na te genieten, om een filmpje te bekijken in het hotel en om op het eiland te blijven waar we nu zaten.
Pas zondag – toen we het hotel weer verlieten – dacht ik weer aan waar we wonen. Eerst nog balend – ‘we moeten weer naar huis’ –, dan gewoon als een vaststaand feit – ‘het is weer tijd om te gaan’ -, maar eenmaal op het vliegveld had ik ook wel weer zin om naar huis te gaan, en kwam Lombok weer heel dichtbij.
En toen we midden in de nacht aankwamen, was het heel goed om weer thuis te zijn.
Ik besefte meteen dat het nergens beter thuiskomen is als hier. Vooral met dat behang van de Canal Grande in mijn kantoor. Iedere keer als ik ernaar kijk, zie ik ons twee en de groep familie en vrienden, met maskers en al, weer ronddobberen in de gondels. Ik droom dan weer helemaal weg naar die fantastische dag. Al komt er van werken zo weinig, hier in Lombetië.
En dan helpt het ook niet als ik naar buiten ga.
Want als ik de buitendeur opendoe, zie ik al snel het Geldmuseum, de locatie van nog een feest, voor familie en vrienden die er in Venetië niet bij waren.
Want tja, als we dan toch nog een feest geven, kan dat ook nergens beter dan hier.