Sla over naar de inhoud

Dorpsgevoel

Het was eruit voordat ik er erg in had: “Ik ga even naar het dorp.” Terwijl ik echt niet van plan was om naar Maarssen of Westbroek te gaan. Nee, ik wilde gewoon even boodschappen gaan doen in Lombok. Mijn dorp.

Dat ik dit zo zei, zal wel komen door mijn jaren in Nuenen, een dorp dat tegen Eindhoven aan ligt. Als ik zei dat ik even naar het dorp ging, betekende het dat ik naar het centrum van Nuenen moest. Dat gebeurde overigens niet zo heel vaak, want liever ging ik naar de grote stad. Naar Eindhoven.

Hoewel, grote stad … vergeleken met Utrecht is Eindhoven alleen maar een grote stad op voetbalgebied. Voor de rest is de Eindhovense stad maar minnetjes, vergeleken met de Domstad. Met haar historie, met haar studenten, met haar drukte. Dan is Eindhoven toch niet meer dan een verzameling dorpen.
Een vertrouwde verzameling, dat wel.

Toen ik hierheen verhuisde vroeg ik me wel af of Utrecht niet te groot voor me was. Te druk. Te chaotisch. Te onsamenhangend. En vooral te onpersoonlijk. Maar dat is uiteindelijk heel erg meegevallen. Dankzij Lombok.
Het centrum van Utrecht is inderdaad chaotisch en druk. Maar daar kan ik prima mee overweg dankzij mijn uitvalsbasis hier.

Soms lijkt Lombok een op zichzelf staand dorp dat naast de stad Utrecht bestaat. Het geeft me een beetje een Monopoly-gevoel. Op het spelbord staat naast Utrecht ook nog Ons Dorp. Lombok dus. Waarbij de J.P. Coenstraat dan de Brink is. En de Kanaalstraat natuurlijk de Dorpstraat.
Want dat is de Kanaalstraat echt. De Dorpstraat. Met haar leuke kleine winkels. Met de ondernemers die altijd wel tijd hebben voor een praatje. Of het nu gaat over de bloemen bij Jopie’s Bloemenhuis. Of over het geheim van de rits bij Feyza. Over het grote aanbod bij de wonderwinkel. Over de Lombokwijnen en –boeken bij Besseling. En over alles en nog wat bij Kopi Susu. En als je zo met elkaar praat, heb je het ook over andere Lombokkers. Dan lijkt het net alsof iedereen iedereen kent. Dan blijkt een medewerker van Morty’s Kaas en Delicatessen ook iets te doen voor de Wonderwinkel en goede contacten te hebben met Kopi Susu. Waar dan weer andere contacten uit voortkomen.
Als in een dorp. Een gezellig, levendig en persoonlijk dorp.
Waar misschien geen enkel ander dorp aan kan voldoen.
Ik bedoel, in Nuenen voelde ik niet zo veel warmte als hier. En ik geloof niet dat andere dorpen het wel hebben.
Het is eigenlijk meer dan een dorpsgevoel.
Het is het Lombokgevoel.
Mijn gevoel.

Published in2011