Marjolein, Kim, Paul, Mikkie. Langzaamaan begin ik de namen van de medewerkers van Kopi Susu te kennen. Dat is ook wel handig, nu ik er steeds vaker naar toe ga. Dat krijg je als een grote opdracht op locatie is afgelopen, en ik het werk weer thuis doe. En bij Kopi Susu. Terwijl ik toch een mooi kantoor aan huis heb, heb ik ook al wat zakelijke afspraken in het dagcafé gehad. Naast de vierde huiskamer is Kopi Susu nu ook mijn tweede kantoor.
Soms bedenk ik me wel eens: had ik niet gewoon thuis kunnen blijven, om daar lekker door te werken. Maar ja, zulke bedenksels heb ik pas als ik al bij Kopi Susu ben. En om tijdens het nippen aan de verkeerde koffie en het happen naar de juiste quiche er vandoor te gaan, is ook zo wat.
En tja, tegen dat thuisgevoel kan geen reden op.
U kent het vast wel, de strijd tussen het hoofd en het hart. Tussen de ratio en het gevoel. Tussen allenigheid en gezelligheid. Tussen het broodje kaas en de risottoquiche. Tja, dan wint toch vaak het laatste. Al moet ik wel zeggen dat ik nooit van mijn keuze baal. Als ik er eenmaal zit, is mijn verstand het er mee eens. Want het weet dat het goed is om even een frisse neus te halen, om even aan het werk te ontsnappen. Dan kan ik er later weer monter tegenaan. Maar goed, zo moet dat verstand wel denken, anders werd het alleen maar moeilijker voor hem. Want ook als ik met mijn goede verstand zou denken dat ik toch beter thuis had kunnen blijven, bleef ik naar Kopi gaan.
Ik kan gewoon niet anders.
De lokroep van Kopi houdt maar aan en duurt maar voort. Het is iets chronisch, denk ik. Maar dan wel chronisch op een goede manier. Want deze chronisiteit is niet slepend, maar eerder meeslepend. Die ongedwongen sfeer, die lekkere koffie, het goede eten, de ontspannen en persoonlijke bediening, ofwel die aardige Marjolein, Kim, Paul, Mikkie en andere medewerkers. Waarvan ik de naam helaas niet weet, wat het wel weer wat minder persoonlijk maakt. Maar goed, daar kan ik zelf iets aan veranderen. Elke keer als ik bij Kopi een nog naamloze medewerker zie, zal ik er gewoon naar vragen. Als ik goed geïnformeerd ben, moet ik dat nog bij veertien medewerkers doen.
Het zal niet lang duren voordat ik ook hun namen weet.
Een weekje of zo.