1.
Sommigen waren erbij toen de muur viel. Anderen hebben de inauguratie van Barack Obama van dichtbij meegemaakt. En ik zag afgelopen zaterdag De Weduwen.
Ik weet het, het historisch belang van deze vrouwen is een stuk minder groot dan die andere twee. Maar toch vormen De Weduwen ook een mijlpaal.
En ik was erbij.
2.
Of ik een beter mens ben nu ik De Weduwen heb gezien, vraag ik me af. Maar goed, dat kunnen de mensen die Obama hebben gezien, zich ook afvragen. Wat ik zaterdag meemaakte, was geen grote stap voor de mensheid, en niet eens een grote stap voor mij. Maar het was wel speciaal voor Lombok. Want door De Weduwen deed onze wijk ook mee aan het Smartlappenfestival.
3.
Blijkbaar heb ik de hoofdstad nodig om mijn eigen wijk beter te leren kennen. Dat bleek de afgelopen week maar weer. Want in Amsterdam hoorde ik pas over deze bijzondere avond. Als ik niet was gaan werken bij een organisatie in Amsterdam Nieuw-West, was ik er waarschijnlijk niet bij geweest. Daar zei een collega dat ze met haar groep ter ere van het festival zou optreden. In café Kanaalzicht nog wel, tien minuten lopen van ons huis.
Hoe die groep heet?
Inderdaad, De Weduwen.
4.
Zaterdag was het kleine café aan de denkbeeldige haven een volwaardig lid van de smartlappenfamilie. Het was er stamp- en stampvol. Eerst konden mijn vriendin en ik niet eens naar binnen. Vanuit de deuropening zag ik nog net een glimp van de collega die ‘Als het golft, dan golft het goed’ zong. Gelukkig golfde het publiek goed, zodat we alsnog redelijk snel naar binnen konden. Al stonden we wel in de doorlooproute van mannen met bier en obers met dienbladen, waardoor ik af en toe een elleboog in mijn gezicht kreeg of een duw in mijn rug. Maar ach, wat is een smartlappenfestival zonder smart. En het paste wel bij het nummer ‘Bloed, zweet en tranen’ dat de dames vol vervoering zongen. Bloed was er niet deze avond, maar zweet des meer. Het was erg heet in het café, met al die enthousiaste en meedeinende Lombokkers. Bovendien stonden voor de pauze de ventilatoren niet aan.
5.
Het was voor de medewerkers van het café duidelijk allemaal nieuw, zo’n smartlappenfestival. Die drukte zullen ze wel niet vaak hebben meegemaakt. De obers met hun dienbladen konden niet goed door de mensenmassa. En achter de bar liepen ze elkaar soms in de weg. Maar ze deden meer dan hun best. En het maakte eigenlijk ook niet uit. Bijna geen bezoeker die er echt last van had. En zeker geen bezoeker die zijn humeur er door liet verpesten. Want een goed humeur kreeg iedereen wel van de vrouwen op het podium.
6.
De nummers die de dames zongen, kende iedereen wel. Maar ja, dat moet ook wel bij een smartlappenfestival. Maar de manier waarop de 19 vrouwen ze zongen, was geweldig aanstekelijk. Het plezier spatte eraf. Maar belangrijker nog voor zo’n zanggroep: ze zongen ook gewoon goed. Heel bijzonder vond ik de trompettist die zorgde voor een eigen geluid. En dan was er nog de accordeoniste, de grootste toneelspeler van het stel. Twee keer zong ze een lied, maar vooral op de achtergrond was ze een blikvanger, met haar onovertroffen gezichtsuitdrukkingen en mimiek. Hoe ze dan weer gekwetst keek, dan weer hulpeloos, dan weer vol concentratie, erg grappig. En haar ogen maar deppen bij weer een gevoelig lied.
7.
Iedereen deed mee, afgelopen zaterdag in Kanaalzicht. Naast me glom een oudere vrouw van plezier terwijl ze meedeinde en meezong met de muziek. Voor me zong een klein meisje luidkeels mee. Overal om me heen werd gezongen, gedanst en gelachen.
Het zal vast wel al ooit zo druk en gezellig zijn geweest in een café in Lombok, maar voor mij was het een nieuwe ervaring.
Een mijlpaal.