Het leek mijn vriendin en mij altijd al een gaaf idee om een luie stoel te kopen voor in de uitbouw in de woonkamer. In dat hoekje kun je heerlijk lezen, zo achter het vele glas, waardoor er vaak veel licht is. En het is vanaf daar ook lekker praten. En niet te vergeten lekker toekijken – met een wijntje in de hand – op de kok in de keuken.
Maar als we de stoel gaan kopen, is het wel belangrijk dat deze kan draaien of wieltjes heeft. Zodat ik ook de andere kant op kan kijken.
Vanaf de uitbouw hebben we namelijk een prachtig uitzicht op de ingang van de straat. Je ziet een mooie oude reclame op het huis schuin tegenover ons. Je ziet een stukje Muntplein en een beetje van het tramhuisje met jeu de boulesbaan. En je ziet auto’s.
Tot 2 november zag ik vaak dezelfde auto’s meerdere keren langs komen rijden. Binnen een paar minuten. Net zo lang totdat de chauffeur eindelijk een parkeerplaatsje had gevonden voor zijn auto. Vooral de laatste tijd was dat lang zoeken. Maar voor veel mensen was dat altijd nog beter dan betaald parkeren.
Maar nu is dat voorbij.
De rondjesrijders hebben hun parkeerheil ergens anders moeten zoeken. Of hebben een parkeervergunning. Want ook in onze straat is het betaald parkeren nu ingevoerd. Vooraan de straat staat nu een kloek parkeerautomaat. Heel modern ziet hij er uit. En je kunt er pinnen, chippen – ik wist niet dat dat nog kon – en met creditcard betalen. Maar het had net zo goed een betonnen paal kunnen zijn, met een stickerfoto van een parkeerautomaat erop.
Want hij wordt toch niet gebruikt.
De rondjesrijders zijn ergens anders rondjes gaan rijden. De uitzendkrachten die bij organisaties in de buurt werken, hebben geen zin om te betalen en zijn foetsie. En voor Schipholgangers is het ook niet meer lucratief om hier de auto neer te zetten en dan de trein te nemen naar de luchthaven.
En dus staat die paal daar maar te staan. Natuurlijk zullen er best al een paar bewoners zijn geweest die voor hun familie of vrienden een kaartje met korting hebben gekocht. Maar ik heb ze niet gezien. Regelmatig kijk ik vanuit de uitbouw naar buiten, en de parkeerpaal staat er altijd maar ongebruikt bij. Telkens als ik de straat inkijk, en de automaat ziet, komt er een golf van rust over me heen. In deze drukke en onzekere tijden is het mooi om te zien dat daar een ding staat te staan, waar niemand iets mee doet, maar dat er altijd is, in weer en wind. Mensen komen en gaan, huizen staan te koop en worden verkocht, de toekomst is en blijft ongewis, maar die paal blijft op dezelfde plek. Nog jarenlang.
Met zijn opvallende vorm is het echt een soort baken.
Een baken van rust.
Ik weet dan ook zeker dat ik er nog veel naar ga kijken. Heel veel. Als ik onrust in mijn lijf heb, het even niet zie zitten, of even heel onzeker ben, dan hoef ik alleen maar naar buiten te turen.
En dat kan natuurlijk het beste vanuit een luie stoel.
Eigenlijk hoeft die helemaal niet te kunnen draaien.