Dat was even schrikken.
Omdat ik even niet thuis wilde werken, was ik vrijdag met mijn laptop op weg naar Kopi Susu. Vanaf de Abel Tasmanstraat zag ik dat daar geen terrasjes buiten stonden. En hoe meer ik het ex-museumcafé naderde, hoe duidelijker het werd: Kopi Susu was dicht.
Nu al.
Al lopende raakte ik in paniek. Is dit heerlijke plekkie na een paar maanden al weer failliet? Gaat het dan toch zo slecht met de economie?
Of gaat het juist te goed met mijn werk?
Door een nieuwe opdracht werk ik momenteel veel in Amsterdam, en daardoor ben ik dus minder in Lombok. En heb ik minder tijd om een koffie verkeerd bij Kopi Susu te drinken.
Niet dat ik daar voor tonnen aan drank uitgaf, maar ik heb de kassa er wel laten rinkelen.
En nu ik dat even niet meer zo vaak deed, was het café dicht.
Gelukkig ben ik niet flauw gevallen door deze gedachte, maar ben ik gewoon doorgelopen naar het café, waar op de deur was geplakt dat Kopi Susu een paar dagen dicht was.
Ach ja, dat leuke personeel mag ook wel even bijkomen van de succesvolle maanden – er is volgens mij altijd wel volk daar. Of wie weet zitten ze lekker met z’n allen op de hei te praten over hoe het nog klantvriendelijker kan. Een zinloze heisessie, dat wel, want veel klantvriendelijker kan het niet.
En zo liep ik wat te mijmeren, op weg naar Café West. Altijd goed voor inspiratie en karnemelk. Als er ten minste plek is. Ja, binnen was genoeg plek. Maar zou ik me wel erg Remy voelen En met die lekkere zon, en dat gave terras, ging ik echt niet binnen zitten. Maar omdat het buiten vol was, en ik geen zin had om met die laptop te blijven staan, ben ik maar weer verder gegaan. En er was bovendien een goed alternatief, niet zo ver van West: Kanaalzicht. En daar had ik goede herinneringen aan.
Een paar weken geleden had ik met collega Franz heerlijk buiten gezeten bij Kanaalzicht. Ik dacht dat ik daar wel wat zou kunnen werken. Maar ik heb mijn laptop niet uit mijn tas hoeven halen. Meteen nadat ik ging zitten, wist ik al dat het Kanaalzicht niet de plek was om er te werken. Dat komt vooral omdat dit een echt Utrechts café is, dat bezocht wordt door echte Utrechters. Ofwel grofgebekte mannen die echt Utregs spraken, en veel moesten lachen. Vooral om zichzelf. Normaal is daar niets mis mee, en kan ik wel genieten van die taal en die humor. Vooral met een biertje onder handbereik. Maar om te werken was Kanaalzicht bepaald niet ideaal.
Dus toog ik maar naar huis, met de ongebruikte laptop, terwijl ik het extra jammer vond dat Kopi Susu dicht was. Maar tegelijkertijd dacht ik dat het erg leuk is dat Lombok zoveel verschillende cafés heeft. Voor inspiratie en karnemelk naar Café West, voor het kijken naar biljart naar de Windhoek, voor Utrechtse lol naar Kanaalzicht, en voor in alle rust werken naar Kopi Susu. Maar dan moet die wel open zijn.