Natuurlijk baalde ik wel toen ik in de tuktuk in Sukhothai bemerkte dat ik mijn mobiele telefoon kwijt was. Die lag nog in de bus, die me van Bangkok naar deze plaats had gebracht en meteen doorgereden was. Een paar uur daarvoor had ik op de telefoon nog gelezen dat Koevermans 2-0 had gescoord voor PSV, en met een gelukzalige glimlach ben ik in slaap gevallen. Totdat ik 3 uur `s nachts in Sukhothai gewekt werd en er zeer snel uit moest. Ik raapte vlugvlug al m`n spullen bijeen en stapte de bus uit, de tuktuk in. En daar voelde ik dat mijn broekzak leger was dan normaal. Blijkbaar de mobiel niet goed in m`n broek gestopt. En nou wassie foetsie. Na een half uurtje tuktukken was ik bij m`n guesthouse, waar ik de slaap niet kon vatten omdat ik baalde van de telefoon.
Maar het was balen voor niets. De verloren mobiel heeft een erg leuke dag opgeleverd. `s Morgens met de gastvrouwen van het guesthouse om de tafel gezeten. Met handen en voeten uitgelegd wat er aan de hand was. Gelukkig konden ze de man bellen die de busreis had geregeld. Hij sprak ten minste Engels en Thais. Maar zodra hij de telefoon ophing was het weer een heel komisch gesprek met de gastvrouwen. Uiteindelijk ben ik toch maar op pad gegaan, naar de prachtige ruines van tempels (`wat` in het Thais) van Sukhotai, gelegen in bossen en mooie parken met heldere meren. Om een uur of drie wilde ik mijn vriendin gaan bellen omdat zij wellicht zat te wachten op een reactie op SMSjes en zo. Het kopen van een telefoonkaart ging vrij goed. Maar het vinden van een geschikte telefooncel minder. Het heeft me twee uur gekost. Maar wel erg leuke uren. Met twee ritjes achterop de brommer. Eerst van een supermarktmeisje dat niet geloofde dat de kaart niet werkte. Ze bracht me naar een telefooncel een kilometer verderop. Tevergeefs. Daarna achterop de brommer van iemand van het guesthouse, die een telefooncel wist die het wel deed. Hij had me eerder wel de weg gewezen, maar op m`n fietsje kon ik het niet vinden. Dat had ik nou ook, zei een Australiër bij het guesthouse. Hij had het toen maar opgegeven, maar ik werd op de brommer gebracht. Eenmaal weer terug in het guesthouse heb ik nog lekker wat gepraat met de Australiër en zijn vriendin. Ondertussen bouwden we van lege bierblikjes een wat. Die snel een ruïne werd, overigens, maar dat is hier in Sukhothai wel zo toepasselijk.
Omdat er een kleine kans is dat mijn mobiel gevonden en gebracht wordt, verblijf ik nog een extra dag in Sukhotai, en ga ik morgen pas verder. Is niet erg. Sukhothai is een mooie plaats om tot rust te komen. En dat is ook wel nodig na enerverende dagen. Vooral de eerste drie van m`n reis.
Het begon in Bangkok, een enerverende stad. Veel moois te zien (vooral watjes), kleurrijk, heel aardige mensen, levendig, groots, maar tegelijkertijd ook vermoeiend, hectisch, vies met opdringerige mensen.
Een grote adrenalinestoot eigenlijk deze stad.
De eerste dag was ik eerst heel enthousiast, daarna wat minder, maar uiteindelijk wel weer goed. De tweede dag heb ik een fietstocht van 4 uur gedaan door Bangkok, door krottenwijken, palmbossen en parkeergarages. Heel apart, heel leuk.
De dag erna met een gezelschap naar Ayuthaya geweest, een van de voormalige hoofdsteden van Thailand. Met verschillende `watjes` , waaronder die van de voormalige koningen: heel mooie ruines. Ook nog een andere wat bezocht, en daarna het winterpaleis van de koning, waar je met golfkarretje wat kon rondrijden. Ook leuk. Vervolgens met de boot terug gegaan naar Bangkok.
Daar nog wat rondgelopen. Dat vinden de tuktukchauffeurs wel raar, rondlopen. Om de 100 meter werd ik wel aangesproken door een tuktukker. Waar wil je naar toe? Hoe duur was de vorige tuk tuk? Zal ik je ook ergens anders naar toe brengen? Heb je die en die winkel al gezien? Ze blijven aardig, ook als je gewoon `nee, bedankt` zegt.
En toen met de nachtbus naar Sukhothai. Waar ik m`n mobiel verloor. Jammer, maar meer ook niet. Het heeft een erg leuke dag en avond opgeleverd.
NB: Ik heb inmiddels een nieuwe mobiele telefoon, maar heb hetzelfde nummer.