Leuk hoor, die achtbaan, die vrije val, het ronddraaien in drie verschillende richtingen tegelijkertijd, de elastieksprongen en al die andere piefpafpoefattracties in de Tilburgse kermis. Leuk, heel leuk. Om naar te kijken. Maar ik ga er niet in. Voor geen goud. Ik word al bijna misselijk als ik er naar kijk. Geef mij maar laag-bij-de-grond-attracties. Zonder veel poeha, simpel gemaakt, maar o zo doeltreffend. En leuk. Zoals de attractie `Guess the weight`. De man achter deze attractie – J.J. de Voer – kan de leeftijd en het gewicht van iedere kermisbezoeker raden. Althans, dat beweert hij.
Afgelopen vrijdag lieten weer veel kermisklanten zich voor 3 euro eens goed bekijken door de gewicht- en leeftijdsrader. Wilde de klant zowel de leeftijd als het gewicht laten raden, dan was hij 6 euro kwijt. Snel verdiend voor J.J. Het enige dat hij deed was de tegenpartij even bekijken, en gauw iets op een papiertje krabbelen. Nadat de kermisklant zijn leeftijd had gezegd of op een weegschaal was gaan staan, liet De Voer het papiertje zien. Als de leeftijd goed was geraden of hij er maximaal 1 kilogram naast zat, dan kreeg de kermisklant niets, en nam hij met een verbaasde blik weer plaats tussen het publiek. Was het fout geraden, dan reikte de charmante assistente van J.J. een knuffel aan. Een lullige knuffel. Die volgens mij maar een euro heeft gekost.
Tel uit je winst. Als de gewichtsrader het fout had, had hij altijd nog 2 euro verdiend. En had hij het goed, nog een eurootje meer. Goud en gauw geld. En dan te bedenken dat het zeer druk was. Hoewel de `weight-guesser` volgens mij maar wat gokte, deed hij dus heel goede zaken. Geweldig goed verzonnen van deze man. En wat een geweldige kermisattractie. Voor hem, maar ook voor kijkers zoals ik. Heerlijk om te zien dat mensen zich zo makkelijk laten neppen.
Ik dacht meteen: dat wil ik ook.
Nee, niet zo zeer dat `raden` van iemands overgewicht.
Maar op een kermis staan.
En iedereen in de maling nemen, en daarmee geld verdienen.
Het eerste waar ik aan dacht was een freakshow. 3 euro entree om in een duistere tent te mogen kijken. En wat zie je dan?
Een spiegel.
En voor 2 euro extra kom ik ook nog even kijken.
Als dat niet freaky is.
Maar al snel kreeg ik een beter idee. Een idee waarmee ik in korte tijd veel mensen zal trekken. Dat moet ook wel, want als eenmaal het nieuwtje eraf is, dan komt er niemand meer.
Daarom zie ik me volgend jaar dan ook maar hoogstens twee dagen op de Tilburgse kermis staan. Het wordt daarmee een unieke act.
En dus ook een act die duurder is.
Toch al gauw zo`n 6 euro.
Maar dan heb je ook iets.
Iets wat de kermisklant zich zijn hele leven herinnert.
Het bezoek aan de waarzegger.
Want dat ben ik dan.
Waarzegger.
Ik zie het al helemaal voor me.
Het enige dat ik nodig heb is een grote tent. Een soort woestijntent.
En een new agerig en mysterieus muziekje. Iets Arabisch of zo.
Als de kermisklant 6 euro heeft betaald aan mijn charmante assistente (Oosters, of gewoon goed geschminkt), mag hij de tent binnen. Daar is het nogal donker. In het midden is nog net een tafel te zien, met twee stoelen, vaag beschenen door een rood lichtje. Zenuwachtig gaat de klant op één van de stoelen zitten. Even gebeurt er niets. Onrustig kijkt hij om zich heen. Net op het moment dat hij iets wil gaan roepen, klinkt er zacht geschuifel. Daar kom ik aan, langzaam schrijdend naar de lege stoel. Vol verbazing kijkt de klant naar mijn gewaad, naar mijn Dali-snor. Hij slikt even. Het gaat zo gebeuren, beseft hij, enigszins nerveus. Rustig en elegant ga ik tegenover hem zitten. Ik kijk hem indringend aan, zwijg een paar seconden, glimlach minzaam en zeg …
“Waar”.