Ik kreeg het toen ik er de eerste keer kwam. Mijn vader vast ook. En ook zijn vader. En diens vader. De opa. En daar weer de opa van. Het hoort er gewoon bij als je voor de eerste keer een slagerij binnenstapt. En ook trouwens voor de tweede keer. En volgende keren. Zolang je maar een schattig kindje bent. Dan krijg je van de slager, zijn vrouw, dochter of ander personeel een schijfje worst. Ook als je niet ingaat op zijn vraag of je worst wilt. Of als je ‘nee’ zegt. De worst krijg je. Desnoods in een plastic zakje. Zo gaat dat bij slagers.
Zo ging het ook afgelopen zaterdag bij de paardenslagerij W. van Beek. aan de Kanaalstraat. Daar vroeg mevrouw Van Beek aan mijn oudste Lombokkertje of hij zin had in die typische Lombokse lekkernij. Dat stukje melancholie. Dat zweempje van nostalgie. Dat beetje Kanaalstraatse traditie.
Een schijfje paardenworst.
Mijn zoontje zei nee, en verschool zich achter mijn benen. Ach ja, hij is nou eenmaal geen worstenfan. En dan zie je ineens voor je een muur waar alleen maar worsten hangen. Dat moet voor zo’n mannetje vast intimiderend overkomen. Dan wil je al niet eens meer proberen. Zelfs niet als je het in een zakje meekrijgt.
Zo kwam hij er niet achter dat die paardenworst toch wel heel anders smaakt dan die worsten die hij af en toe krijgt voorgeschoteld. Dan die laffe Hema-worst bijvoorbeeld. Of die muffe Unox-worst uit de supermarkt. Dat zijn echt dertien-uit-een-dozijn-worsten. Erger nog, veertien-uit-een-dozijn. Vierentwintig-uit-een-dozijn. Vergeleken met de worst van paardenslagerij Van Beek.
Het was al een tijdje geleden dat ik er was geweest. Meestal loop ik net aan de andere kant van de straat. En als ik wel aan de goede kant loop, dan is de paardenslagerij net dicht. Of het is er heel druk. Of ik heb net al boodschappen voor ’s avonds gekocht (en had ik geen zin om te bedenken wat ik een dag later zou koken). Maar deze zaterdag was de paardenslagerij nog open. Bovendien was er helemaal niemand. En kon ik de aanblik van de worsten niet weerstaan. Het ideale moment om het oudste Lombokkertje de schijfje-worst-ervaring te laten opdoen. Want waar kon dat beter dan hier? In wat waarschijnlijk de langstzittende winkel van de Kanaalstraat is. Vanaf 1935 staat het kleine zaakje daar, tussen de Lombokstraat en de Semarangstraat. Dat is wel wat anders dan die talrijke groentenzaken en lunchgelegenheden die komen en gaan. Vaak nog voordat ik er iets geproefd heb.
In zo’n dynamische straat is Van Beek een soort van rots in de branding. Samen met de slijterij, de lampenier, de tijdschriftenwinkel en de bloemist een stukje Nederland in een multiculturele straat. Een stukje Holland in een straat van Turken, Marokkanen en Iraniërs. Om maar wat van de bevolkingsgroepen hier te noemen. Tussen de auberginerolletjes, bijzondere zuidvruchten, Turkse pizza’s en Marokkaanse lekkernijen misstaat de paardenworst zeker niet. Voor het Lombokkertje is het overigens allemaal één pot nat. Hij lust ze allemaal niet.
Maar dat komt vast nog wel. Wie weet maakt hij later van al dat lekkers één Lombok-maaltijd. En gaat hij samen met zijn kinderen de verschillende zaakjes af. En ook naar de paardenslagerij. Voor de worst. Net zoals zijn vader had gedaan met hem. En zijn vader vast ook. En ook zijn vader. En diens vader. De opa. En daar weer de opa van. De hele wereld verandert, maar het schijfje worst blijft altijd. En dan het liefste het schijfje worst van paardenslagerij W. van Beek, Kanaalstraat 109.