Natuurlijk wil ik ook dat er een verkeerstunnel onder het Westplein komt. Alleen zo kun je er een echt plein van maken. Maar wat veel belangrijker is: het wordt dan veel veiliger in de wijk. Het Westplein is nu immers best wel gevaarlijk, met die onoverzichtelijke stroom aan auto’s, fietsers en voetgangers uit verschillende richtingen.
Een tunnel onder dit plein lost veel op. Alleen zie ik dan wel één nadeel. Ik weet niet of de twee Lombokkertjes Westpleinklaar zijn.
Grappig eigenlijk. In de eerste jaren van de opvoeding wil ik er vooral voor zorgen dat de Lombokkertjes steeds meer zelf doen. En dan baal ik er later van dat ze me niet meer nodig hebben. Tenminste, als ze dat denken dat ik niet meer nodig ben. Of dat echt zo is, is maar afwachten. Maar ja, daar kom ik pas achter door hen zoveel mogelijk hun gang te laten gaan. Maar wat is dat, zoveel mogelijk? Hoe weet ik dat? Bijvoorbeeld bij mijn dochter. Misschien kan ze al snel meer dan ik denk. Of dan ik hoop (omdat het wel een lekker gevoel is dat je nodig bent). Maar ja, ik moet haar toch echt loslaten.
Maar hoe weet ik hoe ver ze echt is in haar ontwikkeling?
Nou simpel.
Door haar in Lombok te laten lopen.
Het begint natuurlijk met de supermarkt om de hoek. Als ze kan lopen, mag ze boodschappen dragen. En later mag ze het mandje rijden. Gaat dat ook oké, dan gaan we verder. De Kanaalstraat in. Eerst naar Kopi Susu. Even testen of ze goed luistert en binnen blijft. Ook als de deuren steeds opengaan. Check!
Dan haar zelf laten zitten, haar zelf haar sapje laten opdrinken en haar broodje laten eten.
Dubbelcheck!
Dan is de ‘Wonderwinkel’ aan de beurt. Loopt ze door de gangen zonder iets te pakken? Dan kan ze zich goed beheersen. En is het tijd voor Jopie’s bloemenzaak aan de andere kant van de straat. Als ze zelfs die prachtige bloemen kan laten staan, gaat het goed. En vraagt ze aan de kassa om een bloemetje voor haar moeder in te pakken, dan gaat het nog beter. En kan de volgende stap gezet worden. Groente halen in de Kanaalstraat. Als ze met de juiste vruchten en groenten een van de groentewinkels verlaat, ben ik heel blij. En dat zal ik haar meteen zeggen. Voor de uitgang van de winkel.
Want ja, daar heb ik op haar gewacht. Net zoals ik bij de deur stond van de ‘Wonderwinkel’ en Jopie. Want stel dat het niet zou lukken. Dat ze toch allerlei leuke spelletjes zou pakken. Niet van de bloemen kon afblijven. Of met zomaar wat groenten naar buiten liep. Dan kon ik dat niet meteen herstellen.
Op den duur zal het niet meer nodig zijn dat ik zo dichtbij haar blijf. Dan kan ze het wel alleen af. Langzaam trek ik me dan terug. Ga ik eerst tien meter van de desbetreffende winkel vandaan. Dan 100 meter. Vervolgens sta ik bij de hoek Kanaalstraat, Abel Tasmanstraat. En daarna blijf ik thuis. En wacht ik totdat ze thuis komt met een bloemetje voor haar moeder. En een tijdschrift voor mij. Die ze ongevraagd voor mij heeft meegenomen. Zo ver is ze dan al.
Op dat moment is het tijd voor de volgende grote stappen. Die ik dan eerst samen met haar neem. De stappen buiten Lombok. Te beginnen met de Vleutenseweg. Eerst steek ik op klaarlichte dag de straat met haar over. Dan een keer ’s avonds. Dan blijf ik bij Café Lombok staan. Dan bij Kopi Susu. En vervolgens wacht ik thuis.
Waarna het tijd is voor de volgende fase. Het Westplein oversteken. Toch wel het gevaarlijkste plein in de omgeving. We hanteren er dezelfde methode. Eerst samen heen. Dan samen terug. Dan loop ik tot halverwege mee. Vervolgens blijf ik bij het Kruidvat staan. Daarna op de hoek Damstraat/Kanaalstraat. Als het goed blijft gaan, trek ik me terug. En wacht ik thuis op haar. Als ze voor de 10e keer heelhuids thuis is gekomen, weet ik dat ze Westpleinklaar is. En dat ze de hele wereld aan kan.
Ja, dan kan ik haar echt loslaten.
Nou ja, meer dan daarvoor in ieder geval.
Maar stel dat het Westplein dan helemaal anders is. Ondertunneld. En dat het helemaal niets voorstelt om dat plein over te steken. Dan is Westpleinklaar hetzelfde als deurdrempelklaar. Eitje. Dat betekent dat de laatste fase hier het oversteken van de Vleutenseweg is. Maar kan de kleine de hele wereld wel aan, als ze alleen Vleutensewegklaar is? Moet ik dan wel thuis blijven? Kan ik dan wel slapen?
Oh nee, stop! Daar moet ik me nu al niet om druk maken.
Eerst die Westplein maar ondertunnelen. Dan zien we wel weer verder.
Het komt vast goed, zeg ik nu.
Loslaten pappa, loslaten.
————————
‘Westpleinklaar’ staat in het boek ‘Liefs uit Lombok!’. De column maakt deel uit van ‘Het Lombokkertje Alfabet’ (naast teksten als ‘Felroze prinses in donkere dagen’, ‘Gnidetolk’ en ‘Uit met de duobuggy’).
Lees meer over ‘Liefs uit Lombok!’