Woensdag 22 juni heeft ´s Rijks Munt hoog bezoek. De koningin komt langs om een munt te slaan ter ere van het 100-jarig bestaan van het gebouw. Het zal voor Beatrix best speciaal zijn, omdat haar overgrootmoeder precies een eeuw daarvoor hetzelfde had gedaan. Maar toch is het maar te hopen dat ze deze tekst niet leest. Anders zal ze nog denken: was ik maar zes dagen eerder naar ´s Rijks Munt gegaan.
Want afgelopen vrijdag vierden de Koninklijke Nederlandse Munt en het Geldmuseum met buurtbewoners het eeuwfeest van de Munt. Het was een goed georganiseerd evenement. Hoewel de kaartjes heel snel weg waren, leek het nooit echt druk.Nee, het was constant ontspannen. Heel ontspannen.
Iedereen leek wel gelijk, deze vrijdagavond. De overbuurman, de illustratrice, Franz, de Muntmeester, de beveiliger, de medewerker van de Munt, de baas van de catering, iedereen praatte tegen elkaar alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Alsof ze vrienden waren.
Vrienden van de Munt. En daardoor ook van elkaar.
Ook als de koningin was geweest, was ze gewoon een van de vrienden geweest. En was ze zonder egards behandeld. Wie weet, had ze zich wel regelmatig moeten voorstellen. Waarna ze had gehoord: o, ben jij dat?
Maar niet alleen de mensen hadden Beatrix een goed gevoel gegeven. Ook had ze waarschijnlijk veel plezier beleefd aan wat er was georganiseerd. Ze had vast moeten lachen om die acteurs die een portefeuille-analyse uitvoerden. En ze had vast ook haar portefeuille gegeven, en enigszins beschaamd gezien hoe deze werd leeggehaald. Ik hoor zo’n acteur al helemaal voor me: “Een Etos-pasje? Een Kortingskaart van Leen Bakker? Mevrouw is op de centen, zo te zien. “ En Beatrix maar gniffelen. En meezingen natuurlijk, met het Duitse volkslied. Want ook haar portefeuille bleek meer Duitse euro’s te hebben dan Nederlandse. Voor de acteurs aanleiding om het volkslied van onze Oosterbuur aan te heffen.
Daarna was de koningin vast ook een kijkje gaan nemen in de kamer van de Muntmeester. Hem had ze wel vaker gezien, maar zeker nooit zo ontspannen als deze keer. Nonchalant leunend in de deuropening vertelde hij vrijdag over zijn werk en de munten. Daarna liet hij een bakje met zilveren guldens rondgaan. Als Beatrix er was geweest, had ze wellicht ook moeite gehad om de gulden weer terug te geven. Vooral voor haar was die munt speciaal: samen met haar moeder was ze erop te zien.
Zal de koningin tijdens haar bezoekjes ook al wel eens in de hal zijn geweest waar de munten waren geslagen? Voor de gasten van vrijdag was het de eerste keer. Als het Geldmuseum open is, zie je deze ruimte enkel door glas. Maar nu konden de buurtbewoners naar binnen. Het was speciaal om daar eens te zijn. En voor de koningin zou het ook wel bijzonder zijn geweest, ook als het voor haar niet de eerste keer was. Want nu vertelden de medewerkers van de Munt vol overgave over hun werk. Nu konden de bezoekers raden hoeveel euro’s er in de bak zaten.
Wat zou Beatrix geraden hebben? En wat zou ze gedaan hebben toen ze die luchtkussen zag tussen die muntmachines? Zou ze zich ook hebben moeten bedwingen? Of zou ze hebben gedacht: “Nu ik toch zo onder de mensen ben …” En hup, uit gingen haar schoenen.
Hoewel, dit lijkt me iets te fideel voor de majesteit. Waarschijnlijk zou ze nog iets lekkers hebben gedronken en gegeten, waarna ze goed gemutst het pand had verlaten. Net als de gasten van vrijdag. De korte wandeling naar huis deden ze met een glimlach op de mond. Dat kan niet anders na zo’n leuke avond. Door de relaxte, bijna bescheiden opzet werd het iets speciaals.
En dat had de koningin vast ook wel gevonden. Waarschijnlijk specialer dan het knippen van een lint. Het luisteren naar een Koninginnedagkoortje.
Of het slaan van een VerjaardagsMunt.
Ach, ze zal het met plezier doen, deze woensdag.
Daar ben ik zeker van.
Omdat ze niet beter weet.
Omdat ze waarschijnlijk niet op Hippocom.nl heeft gekeken