Sla over naar de inhoud

Recensie ‘The Descendants’

Net zo laf als de hoofdpersoon

De roem snelt regisseur Alexander Payne vooruit. Net als zijn vorige film Sideways heeft The Descendants al vijf Osarnominaties en een Golden Globe voor beste film beet, voordat de film in Nederland uitkomt. En net zoals Sideways valt The Descendants tegen. Vooral vergeleken met die andere kanshebber voor de belangrijkste Oscar, ‘Hugo’ van Martin Scorcese.

Niet dat The Descendants een slechte film is. Hij is zeker vermakelijk. Dat komt mede doordat het zich afspeelt in een minder bekend Hawaii. Maar vooral door het originele uitgangspunt, waarbij Matt King er op het comabed van zijn vrouw achter komt dat zij een minnaar heeft. Net op het moment dat hij moet beslissen aan wie het familielandgoed wordt verkocht. Deze gebeurtenissen dwingen Matt om naar zich zelf te kijken en naar zijn band met zijn twee dochters. George Clooney speelt deze vader met verve. Maar Shailene Woodley als zijn puberdochter overtuigt meer. Misschien is haar rol wel dankbaarder. Clooney moet immers een vader spelen die het allemaal niet meer weet. En het ook niet probeert. Omdat hij laf is.

Te laf om het slechte nieuws over zijn vrouw zelf aan zijn jongste dochter te vertellen. Of het ‘face to face’ met zijn oudste dochter te bespreken. Haar durft hij niet tegen te spreken als zij per se haar popi vriendje mee wil nemen. Het is ook zijn dochter die hem er toe aanzet om uiteindelijk met de minnaar van zijn vrouw te praten. En als Matt dan een keer een beslissing neemt, is het vooral uit wraak, en niet uit passie.

Want dat laatste lijkt het hem te ontbreken. Matt laat zich leven. Dat maakt het moeilijk om met hem mee te leven. Hierdoor is The Descendants zelden aangrijpend, maar dobbert hij een beetje naar het einde. Net zoals Sideways. Misschien komt dat wel doordat regisseur Payne het niet heeft over hoofdpersonen die hij graag wil zijn, maar over hoofdpersonen die hij nooit hoopt te zijn. “I don’t want to be Miles, or King”, zegt hij in Time Out over Sideways en The Descendants. Daarmee loopt de regisseur in de ‘roze olifant’-val. Door niet aan die olifant te mogen denken, denk je er juist wel aan. En door uit te gaan van wat je niet wil zijn, ben je het juist wel. Want net als zijn hoofdpersoon is Payne laf. Conflicten durft hij niet op de spits te drijven. De clash tussen Matt en zijn oudste dochter is wel heel snel voorbij. En met de vuilspuiterij van zijn schoonpa wordt niets gedaan. Ook over Hawaii stelt Payne zich dubbelhartig op. In het begin is Hawaii nog ‘no fucking paradise’, maar hoe langer de film duurt, hoe vaker Payne het paradijs laat zien.

Doordat het Payne ontbreekt aan durf, is The Descendants niet de klassieker die het had kunnen zijn. De Oscars voor beste regisseur en film zullen dan ook waarschijnlijk aan hem voorbijgaan. Want daar heb je meer voor nodig.
Passie en durf. Zoals Scorcese laat zien met ‘Hugo’.

Published inarchief