Wat van ver komt, is lekker. Of in ieder geval lekkerder. Maar wat ver is, lijkt ook lekkerder. Beter. Mooier. Aparter. Dat werd me duidelijk toen ik een gave weblog ontdekte over de poezen van Lombok.
Volgens mij ben ik zeker niet de enige die zijn naam wel eens googlet. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Wie weet, heeft er iemand over mij geschreven, of naar mij gelinkt. En wie weet heb ik nog gescoord ergens in Zeeland. Nou ja, dat ben ik dan niet, maar het is altijd leuk om de verrichtingen van mijn naamgenoot te volgen.
Overigens zoek ik niet alleen op mijn naam, maar ook op ‘mijn vrouw’. Dan kom ik tienduizenden resultaten tegen. Op haar naam overigens wel wat minder. Ook google ik op Motor, onze kat. Of op ‘katten’ in het algemeen. En natuurlijk op Lombok. Ook combineer ik deze zoekwoorden. Zo kwam ik terecht op een verrassende site: de weblog Poezen van Lombok.
Ene Christel blijkt anderhalf jaar lang de poezen van Lombok te hebben gefotografeerd, waarna ze de foto’s op de weblog heeft gezet. Het resultaat mag er zijn: een mooie serie van de vele beestjes die hier ronddwarrelen of deurwachten. Een paar keer herkende ik wel een poes door de wandelingen in deze wijk. Een keer dacht ik onze Motor te zien, gefotografeerd bij de Bakhuizen van de Brinkstraat. Maar de foto bleek gemaakt te zijn voordat we hier kwamen wonen. Gelukkig. Anders was ze wel heel ver weg geweest, en had ze een paar drukke wegen gepasseerd.
Het is grappig dat ik deze weblog nu ontdek. Net nadat ik zelf in Rhodos heel veel katten heb gefotografeerd. Een kattenparadijs, noemde ik dat eiland tegen andere kattenliefhebbers.
Blijkt Lombok dat ook gewoon te zijn.
Raar is dat eigenlijk dat het nooit bij me is opgekomen om de poezen hier te fotograferen. Terwijl ik in Rhodos honderden foto’s heb gemaakt van de katten. Oh, wat waren ze lief. Mooi. Schattig. En wat zaten ze slecht stil. Van al die vele foto’s waren er een veertigtal echt gelukt.
Al vond ik dat best veel.
Totdat ik eenmaal thuis de poezenweblog zag.
Ik weet natuurlijk niet hoeveel foto’s de poezenlomblogger van de poezen heeft gemaakt. Misschien ook wel honderden. Maar ik denk een stuk minder. De poezen hier kunnen immers goed stil zitten. Deurwachtertjes zijnde.
Feit is dat er veel mooie foto’s op de weblog staan. Dat heeft ze goed gedaan, die Christel. Al weet ik niet honderd procent zeker of zij de foto’s heeft gemaakt. Het is de enige naam die ik tegen kwam op de site. En dus neem ik maar aan dat zij de drijvende kracht van deze site is.
Of beter gezegd, is geweest.
Van 21 april 2008 tot en met 9 maart 2010 heeft ze foto’s op de site gezet, maar daarna is de site niet meer aangevuld. Christel zelf is niet meer te bereiken. Haar e-mailadres bestaat niet meer, en het contactformulier werkt niet meer. Jammer, want ik wilde de weblog graag nieuw leven in blazen. In Rhodos heb ik immers wel ervaren hoe leuk het is om katten te fotograferen. En in de eigen wijk is het vast nog leuker – en in ieder geval makkelijker.
Ben of ken jij Christel, neem dan even contact met me op. Misschien kunnen we dan weer ‘De poezen van Lombok’ tot leven wekken. Maar meld je ook vooral als je mee wilt helpen met het vereeuwigen van onze katten.
Ofwel, poezenlombloggers, verenigt u.