Sla over naar de inhoud

Juditi

Nu maar hopen dat het wederzijds is. Anders staat ze toch wel heel raar te kijken, die Judith, met al die liefdesverklaringen voor haar. Vanaf de Croeselaan – tegenover het station – tot aan de Leidsekade wordt ze genoemd. Op de Leidseweg. Op een van de verkeersdrempels daar. Op de J.P. Coenbrug. Aan het begin van de Leidsekade. En bij nummer 82 van die straat. De schrijver uit zich in twee talen. Of er staat ‘Judith, ik hou van jou’. Of ‘Love U, Judith’. Behalve dan bij nummer 82. Daar staat ineens ‘Love U, da!’. Dat is meteen het laatste wat de aanbidder heeft laten weten. Of het eerste, dat kan natuurlijk ook. Hij heeft in ieder geval zijn hart vol van haar, dat is duidelijk. Wellicht is zijn liefde net zo langdurend als de verf waarmee hij zijn hartenkreten heeft geschilderd.  
Dat gaat er voorlopig niet meer af.

Op zich heb ik het niet zo op graffiti. Vaak is het emotieloos – en hopeloos – gebrabbel. Loze kreten en letters op muren en bruggen. Meestal lelijk, vaak zinloos. Alleen als het zonnetje er recht op schijnt, kan het nog wel wat hebben.
Heel soms.
Maar meestal denk ik: dat had van mij niet gehoeven.

Blijkbaar denk ik er anders over als het op de grond geschreven staat. En als het een hartenkreet is. Met dit soort graffiti heb ik wel iets.
Dit prikkelt ten minste mijn fantasie.
Wie zal het geschreven hebben, deze juditi?
En waarom?
Zal het net uit zijn tussen Judith en de schrijver?
Of is die Judith zijn wannabe-vriendin? De vrouw van zijn beste vriend?
Of zijn dochtertje, dat kan ook nog.
Vandaar dat ‘da!’ in zijn laatste zin. Dat ‘Love U’, snapt dochterlief nog niet zo, maar ‘da!’, dat kent ze wel.

Maar ik denk toch dat het om een volwassen vrouw gaat die hij probeert te imponeren.
Vast een lekker ding.
Om de een of andere reden zie ik de schrijver als een romantisch type. Iemand die haar liefde wil winnen. Ik bedoel, als hij al samen zou wonen met haar, zou hij toch niet die moeite doen?
Of ben ik nu te onromantisch?

Maar misschien is hij helemaal niet zo’n gevoelig figuur. Misschien is hij wel een voorstalker. Iemand die Judith niet achtervolgde, maar juist te snel af was. Liep ze een tijdje geleden van het station terug naar huis, zag ze ineens overal haar naam.
Maar goed, dan liep ze een volgende keer een andere route, en zag ze die uitingen niet meer.

Nou ja, mogelijkheden genoeg. Wat het werkelijk te betekenen heeft, blijft gissen. Gelukkig wel. Vaak is de waarheid een stuk minder vermakelijk dan mijn gedachten. En de waarheid duurt ook vaak wat korter. Als ik wil kan ik uren lang allerlei dingen rond die juditi verzinnen.
En met hetzelfde gemak maak ik het ook wat groter.
Vorige week nog. Bleek er vlak voor onze voordeur ineens met krijt een hart te zijn getekend. Dat kon geen toeval zijn, fantaseerde ik, zo precies voor de deur. Dat slaat op ons. En op wat nog komen gaat.
Groot was dan ook mijn teleurstelling toen het ineens regende.
Weg hart. Weg onze liefde?
Maar al snel besefte ik dat we geen tekening nodig hebben om van elkaar te houden.
En ook geen juditi.
Wij overleven zeker de verf.
Heb ik me zo weer van mijn romantische kant laten zien?

Published in2011