Als de hoofdpersoon vermoedt dat het TIAS meer te maken heeft met de man die iets uit de KUB-vijver trok, willen vier medebewoners van zijn studentenhuis aan de Hogeschoollaan wel meewerken. Terwijl er twee uitzoeken waar Martin Wever is, en twee andere op zoek gaan naar Jacques Preek, besluit de hoofdpersoon Blouwke te volgen. Net als hij in haar straat komt, fiets ze weg.
Met haar opvallende knalrode fiets zette Blouwke er meteen een flink tempo in. En daar tufte ik haar achteraan, zeker vijftig meter van haar vandaan. Ze schoot De Heuvel op, en daarna links af. Dit was in ieder geval niet de kortste weg naar de KUB. Bij de Schouwburgring raakte ik haar bijna kwijt, toen zij door rood fietste en ik in mijn achtervolgingswaanzin niet op een auto van rechts lette. Met wat stuurkunst kon ik de auto net ontwijken. Het kostte me veel moeite om weer dichterbij te komen. Ze bleef maar doorracen, ook op de Bredaseweg, zonder ook maar een seconde achterom te kijken. Ik had ineens het idee dat ze naar Breda aan het fietsen was. De moed zonk me in mijn schoenen, en ik begon weer te twijfelen. Misschien wist ze dat ik haar aan het achtervolgen was, en nam ze me in de maling door zomaar ergens naar toe te fietsen. Of misschien had Blouwke er toch niets mee te maken. En was er gewoon niets aan de hand; niets met Wever en niets met Preek. Toen ik er bijna zeker van was dat ik alles verbeeld had, kreeg ik ook nog een lekke band. Ik keek even naar mijn achterwiel, vloekte en remde, en toen ik weer naar voren keek was Blouwke verdwenen. Ik keek naar rechts, en zag de Oude Warande naast me. En daar, tussen de kale bomen, zag ik iets roods fietsen. Zou ze dan toch naar de KUB gaan? Maar dan rijdt ze toch niet zo? Misschien had ze iets afgesproken in het bos. Ik liet mijn fiets op het fietspad liggen, en rende het bos in. Ik ontweek de paden, en duwde de takken van me af. En ja hoor, daar zag ik de rode fiets staan, in het midden van het bos, tegen één van de acht graftombes, zoals ik die pilaren altijd al noemde.