Na een nachtje stappen ziet de hoofdpersoon op het KUB-terrein een man iets uit de vijver trekken. Vervolgens wordt hij wakker met een buil op zijn hoofd.
Mijn verhaal maakte weinig indruk bij mijn medebewoners van het studentenhuis aan de Hogeschoollaan. Ze hadden wel wat anders aan hun hoofd dan zich bezig te houden met een vroege visser bij de vijver. Belangrijker voor hen was de vraag waar ze toch moesten gaan wonen nu TIAS het studentenhuis wilde overnemen. Mij maakte dat niet veel uit. Tegen die tijd zou ik toch wel klaar zijn met mijn studie. En vandaag kon ik me daar al helemaal niet mee bezig houden. Ik vroeg me constant af wat er toch was gebeurd afgelopen nacht. Had die visser er wel echt gestaan? En wat sjouwde hij toch uit het water? Door de honderden films die ik had gezien de afgelopen jaren en door de dosis drank die mijn realiteitszin ook geen goed had gedaan, kon ik aan maar een ding denken: een lijk. Tegen beter weten in ging ik naar het politiebureau om daar mijn verhaal te vertellen. Zoals ik al had verwacht, refereerde de dienstdoende agent aan de drank die ik de afgelopen nacht vast ingenomen had. En dat bloed dat ik had gevonden zou inderdaad wel mijn eigen bloed zijn. Het zou vast wel hetzelfde bloed zijn dat op mijn fiets zat. Mijn fiets? Was die dan hier? Wacht even, zei de agent, en hij liep weg, om even later met een wrak terug te komen. Het spatbord zat los, het frame was gewrongen, maar ik kon mijn fiets er nog wel in herkennen. Hoe is die fiets hier gekomen, vroeg ik? “Gebracht.” Door wie?. “Doet dat er toe”, mopperde hij. Zonder mijn antwoord af te wachten keek hij even in de computer. “Door mevrouw Blouwke, verder staat er niets.” Gelukkig een vrij zeldzame achternaam, dacht ik nog. Meteen nadat ik het politiebureau had verlaten, belde ik 8008 voor het nummer van Blouwke. Daarna meteen haar gebeld. Ik had geluk, want ze nam zelf op. Maar voordat ik mijn hele verhaal had verteld, had ze al opgehangen.