Op het moment dat de hoofdpersoon weer twijfelt over Wever in Orlando, komen zijn drie medebewoners binnen. Ze komen recht van de crematie van de medebewoner die hem bewusteloos had geslagen. Na een korte scheldkanonnade, vertelt de Preek-helper hoe de medebewoner is overleden. Als hij vertelt dat Blouwke ook bij de crematie was, wordt de hoofdpersoon een hoop helder.
Yes! Meteen nadat mijn Preek-helper mijn kamer had verlaten, schreeuwde ik het uit. Yes! Yes! Natuurlijk! Het was zo logisch. Mijn overleden medebewoner deed het met Blouwke. Daarom huilde zij zo hard bij zijn begrafenis. Blijkbaar had Blouwke na Preek behoefte aan iets jongers. En het was eigenlijk ook wel logisch dat ik in mijn kamer bij bewustzijn kwam kort nadat ik die visser bij de KUB-vijver had gezien. Daar had mijn dode huisgenoot voor gezorgd. Samen met Blouwke. Ik zag ze al voor me, hoe ze met hun tweetjes mijn besmeurde lichaam naar het studentenhuis sjouwden. Vooral die trap op was vast afzien. Misschien was mijn huisgenoot wel de visser geweest. Of diegene die me een klap had gegeven. Dat laatste zou best eens kunnen, want hard slaan kon hij goed. Dat had ik wel gemerkt. Ik had nog steeds hoofdpijn van de tweede klap die me op de trap deed belanden. Maar ondanks mijn zware hoofd, zag ik alles duidelijk voor me. Als puzzelstukjes vielen de gebeurtenissen rond mijn huisgenoot op zijn plaats. Natuurlijk had hij foute informatie gegeven over Wever. Hij wilde Blouwke beschermen. En het was ook niet toevallig dat Blouwke net met haar fiets vertrok toen ik haar wilde achtervolgen. Die huisgenoot zal haar wel opgebeld hebben zodra ik naar haar toe fietste. Zij heeft dus de hele tijd geweten dat ik achter haar aan zat. Ze had me bewust naar de Oude Warande gelokt. En het was vast ook haar plan geweest dat ik haar met die man met die muts en snor zag. Was dat Wever wel? Of wilde ze me laten denken dat hij Wever was? Ik was er van overtuigd dat ze me constant op het verkeerde been wilde zetten. Maar waarom? En wie weet, was ze daar nog steeds mee bezig. Misschien huilde ze expres zo overdreven bij de begrafenis. Omdat ze wist dat mijn huisgenoten er waren.