De hoofdpersoon komt er achter dat een van zijn helpende medestudenten gelogen heeft over Wever. Als hij verhaal wil halen, blijkt die student niet thuis. Wel komt net een andere helper binnen, die bij TIAS meer informatie over Preek verzameld heeft. Als deze uitverteld is, komt de andere student kwaad binnen. Hij slaat de hoofdpersoon bewusteloos en rent weg. De Preek-helper er achteraan.
Ik rende en rende en rende. Met een bladzijde in mijn hand. Elf trappen af, en toen naar buiten. Ik wilde eerste naar rechts, maar bedacht dat ik dan langs TIAS zou komen. En daar zou ik ook niet echt verwelkomd worden. Dus gauw naar links, naar de Oude Warande. Ik keek om me heen, zag niets, maar voelde gewoon dat ik achterna gezeten werd. Ik bleef rennen, zo hard als nog nooit te voren. Tot ik viel. Ik keek om me heen en zag de graftombes in de Oude Warande rond om heen staan. Voor vier van de tombes lagen zwarte stenen. Maar wat was dit? Langzaam werden de stenen verschoven. En terwijl ik in de grond zakte, zag ik lichamen uit de gaten eronder komen. Eerst verweerde handen. Armen. Toen de hoofden. Van Blouwke. Preek. De man met de muts en de verrader uit mijn studentenhuis. Ze kropen op me af. Vluchten kon niet, want ik was al tot mijn knieën weggezakt. Al snel voelde ik de eerste klap. Een lichte klap. Maar hard genoeg om me te wekken. Op mijn buik zag ik een rapport. ‘Virtual Economy; a phantom?’. Ik keek omhoog, schrok, sloot mijn ogen om ze even later weer open te doen. Maar het was geen droom. Blouwke stond echt voor me. Ze glimlachte verdrietig, en ze haalde iets uit haar jas. Ik wilde het mes al ontwijken, maar ik bleek bang voor een envelop die ze uit haar zak pakte. Ze gooide het op de grond, glimlachte nog een keer en liep weg. Ik wilde nog schreeuwen, maar mijn hoofdpijn verhinderde dat. Diep voorover buigen bleek ook niet bevorderlijk. Maar hoe moest ik anders die kaart te pakken krijgen. Ik was kotsmisselijk toen ik de envelop eindelijk te pakken had. Een zwart randje ontsierde de envelop. In de envelop een overlijdensbericht. De student die me had neergeslagen was “na een tragisch ongeval” om het leven gekomen.