Ja hoor, e-mail kan best handig zijn. Binnen een minuut ontvangt je tante in Australië je bericht. En dat voor het lage lokale telefoon-tarief. Geen postzegel meer nodig. Maar soms vind ik dat wel jammer. Dat likken van de postzegel, dat likken van de envelop, ik zal het missen. Net als het sjoemelen.
Ja, het sjoemelen. Door de post kon je nog eens iemand anders de schuld geven. Is die brief niet aangekomen? Ik had hem toch echt op tijd op de bus gedaan hoor? Hoezo, geen verjaardagskaartje gehad? Natuurlijk had ik hem verstuurd, jouw verjaardag zou ik toch nooit vergeten. Heb je een rekening verstuurd? Nou, ik heb niets ontvangen. En als ze me niet geloofden, zwaaide ik met het laatste onderzoek van de Consumentenbond, waaruit bleek dat de PTT lang niet alles binnen een dag bezorgde, en dat sommige poststukken al helemaal niet aankwamen.
Ja, ik geef toe, ik gebruikte de post-smoes regelmatig. Nee, ik ben er niet trots op, maar ja, ik ben nou eenmaal niet zo’n ster in plannen. Soms beloof ik dingen die ik niet op tijd kan waarmaken. De baas van dit blaadje weet er alles van. Regelmatig kwamen mijn teksten te laat bij hem aan. Tja, zei ik dan als hij me weer eens pissig op belde, ik heb hem op tijd verstuurd, hoor. Gelukkig was ik zo slim dat ik met de datering van mijn begeleidend schrijven had gesmokkeld, zodat het inderdaad leek dat ik de brief ruim op tijd had geschreven en gepost.
Maar ja, dat werkt natuurlijk niet bij e-mail. Dat bleek wel bij de column van de vorige Van Zelst. Ja, ik was weer te laat, en ja, ik probeerde weer de oude truc. Voordat ik mijn te laat geschreven tekst verstuurde, veranderde ik de datum van mijn PC, zodat het leek alsof ik het toch echt ruim op tijd had verstuurd. Maar ja, dit keer kon ik niet verwijzen naar onderzoeken die aantoonden dat e-mail niet op tijd aan kwam. Binnen een minuut na versturen, had ik mijn baas weer aan de lijn. En kwaad dat hij was. Hoe kon ik toch denken dat hij hier intrapte. En nu waren al zijn eerdere vermoedens bewaarheid: ook op de brieven per post had ik regelmatig de foute datum vermeld. Dit e-mailtje was voor hem de druppel, liet hij kwaad weten. Ik hoefde nooit meer voor dit blad te schrijven. Sluw als ik was, vroeg ik of hij zijn besluit zwart op wit naar mij toe wilde sturen. Vandaar dat ik deze column toch weer schrijf. De ontslagbrief is nog niet aangekomen.