Sla over naar de inhoud

Het hondje dat hup zei

Gelooft u nog in wonderen? Vast niet. Daarvoor zijn er te veel specialisten en kenners op aarde. Wordt er iets ongelooflijks waargenomen, dan komen er meteen onderzoekers op af. En blijkt de stenen Maria niet te huilen, de boom niet te praten en het ruimtelicht geen UFO te zijn.. Jammer vind ik dat. Alles moet zonodig verklaard worden. Zelfs het kleinste wondertje wordt onderzocht, opgeschreven en gearchiveerd. Voor verrassingen is er tegenwoordig geen plaats meer. Maar waarom moet dat nou? Het is toch mooi als er ergens geen uitleg voor is. Iets onverklaarbaars geeft mij een groot gevoel van vrijheid. Dan kan ik er lekker mijn eigen fantasie op loslaten. En in een euforische stemming verkeren. Omdat je iets unieks hebt meegemaakt. Zoals laatst tijdens de marathon van Eindhoven. Omdat mijn broer mee liep, fietste ik. Een paar keer zette ik mijn fiets langs de kant van het parkoers, om vervolgens mijn broer aan te moedigen. Terwijl ik van de ene naar de andere stop fietste, hoorde ik rechts van me een heel zachtjes ‘hup’. Ik keek naar rechts, en zag een oude mevrouw met een hondje. Het stemmetje dat ik had gehoord, was duidelijk niet van de oude vrouw. Maar van wie wel? Van het hondje? In mijn rechterooghoek zag ik het hondje naar mij kijken, alsof ze bang was dat ik haar betrapt had. Even fietste ik verdwaasd door, om vervolgens op mijn rem te trappen. Dit was geweldig. Een wonder! Een hondje dat hup zei. Dit was iets voor de krant. Nee, voor de televisie. SBS6 op zijn minst. Of CNN. Ik wilde al terug rijden, toen ik me bedacht. Want stel dat dat hondje inderdaad beroemd werd om zijn hup. Dan zouden er meteen duizenden specialisten op af komen, die allemaal wel een zinnige verklaring zouden zijn. O, het hondje heeft iets in zijn keel. Hij zei gewoon blaf, maar door zijn leeftijd klonk het als hup. Enzovoorts. En weg was het wonder. Nu had ik nog het idee dat ik een mirakel had meegemaakt, en dat maakte me uitzinnig van vreugde. Een stemming die voorbij zou zijn als het geen wonder bleek te zijn. Ik stapte weer op mijn fiets en reed in een goede bui naar het kilometerpaaltje 20. En achter mij hoorde ik dat ik hier goed aan deed. Ik hoorde een zachtjes hup.

Published inpre-lombok