Als je de volgende keer op bezoek komt, neem gerust een van m`n boeken mee naar huis. Of een CD. Nee, niet om te houden, maar gewoon om te lenen. Dan krijg je een uniek ex libris-kaartje mee. Met daarop een uniek dier. De Hippopotamus Simpatico.
Of er in het wild sympathieke nijlpaarden rondlopen, weet ik niet. Maar ik vrees van niet. Dan kan het Klein Orkest wel zo`n lofzang op dat beest zingen (`Leve het nijlpaard`), maar ondertussen zijn het wel de grootste moordenaars van het dierenrijk. Niet dat ze je achter na zitten in hollende draf. Maar ze gaan niet opzij, hè, die dieren. En dat is niet handig als je net een tentje op hun route hebt gezet. En lekker wat spartelen in hun plas is ook af te raden. Ze gebruiken gerust hun machtige kaken als ze gestoord worden in hun rust. Ach, dat is de aard van het beessie.
Maar dat wil niet zeggen dat het sympathiek is.
Toch bestaat er een sympathiek nijlpaard. Op mijn ex libris-kaartje. Daar heeft Gianni Basso, `stampatore in Venezia`, voor gezorgd. Op de Calle del Fumo in Venetië heeft Gianni een oude drukwerkplaats. Hij doet alles zelf, met de hand. Hij graveert zelf mooie plaatjes, hij drukt zelf alles met een oude drukpers. En hij zoekt zelf nijlpaarden. Of om precies te zijn, hij zoekt oude afbeeldingen van nijlpaarden, waar hij gravures van kan maken.
In 1997 ontmoette ik Gianni voor de eerste keer. Ik had zijn bijzondere drukkerij gezien in een reisgidsje. Hugh Grant liet er zijn visitekaartjes maken, Toni Blair ook, dus waarom ik niet. Na mijn gebruikelijke verdwaaltocht in de straten van Venetië liep ik zijn mooie, oude drukwerkplaats binnen. Hij sprak weinig Engels, en ik nog minder Italiaans, dus moesten we het doen met onze handen en voeten. Ik kon hem duidelijk maken dat ik een visitekaartje wilde hebben van een nijlpaard. Maar dat was moeilijk. Aan foto`s van een nijlpaard had hij niets; daar kon hij geen gravures van maken. Hij moest een oud getekend of gegraveerd plaatje hebben waarop een nijlpaard stond. En dan niet zomaar een nijlpaard, en zeker geen nijlpaard met zijn bek open of met een ochtendhumeur. Dat wekt op een visitekaartje toch een verkeerde indruk. Nee, Gianni wilde een `hippopotamus simpatico`. Maar waar vond je die zo snel?
Elke keer als ik in Venetië was, ging ik bij hem langs. Hij verwelkomde me dan met `Mister Hippopotamus Simpatico`, om daar aan toe te voegen dat hij geen geschikt plaatje had gevonden. Tot oktober vorig jaar. Ik deed de deur van zijn drukkerij open, en hij meteen een lade van een kast. En daarin lagen allemaal tekeningen en gravures van nijlpaarden, die hij de afgelopen tijd had verzameld. Samen kozen we het meest sympathieke nijlpaard uit: een nijlpaard dat vredig wat drinkt. In de Nijl waarschijnlijk. Hij heeft er vervolgens een kaartje van gemaakt. Geen visitekaartje, want die had ik inmiddels al, maar een ex libris-kaartje. Een maand nadat ik hem had gezien, lagen de kaartjes bij mij op de mat. De kaartjes met de `Hippopotamus Simpatico`.
Leen maar een boek of cd van mij, en je kunt zelf zien hoe sympathiek dat beest is. Het kaartje mag je houden, hoor. Maar wil je de cd of het boek wel terugbrengen. Dan zou ik je heel sympathiek vinden.
L`uomo simpatico.
Misschien ook wel leuk voor op een kaartje.