Serie ‘De andere bruggen willen ook een boek’ – deel 4
Door het boek ‘Over bruggen’ van fotograaf Martin van Thiel zijn de J.P. Coenbrug en de Abel Tasmanbrug vereeuwigd. Maar zoveel eer wekt natuurlijk jaloezie op bij de andere bruggen hier. Zoals bij de bruggen rond het Molenpark. De Calimerobrug (ook wel bekend als Molenbrug) en de Hangbrug (ofwel Molenparkbrug) doen hun verhaal.
De Molenbrug
“Het is niet eerlijk. Ik kan meer dan de J.P. Coen- en de Abel Tasmanbrug, maar zij hebben een boek, en ik niet. Ik moet het doen met een stukje in deze serie. En zelfs daarop heb ik nog een half jaar moeten wachten. Pas een half jaar na de ‘echt wel een brug’-brug kwam ik aan bod. Terwijl die ‘echt wel een brug’-brug ‘echt geen brug’-brug is. Goed beschouwd ben ik de eerste brug die je tegenkomt als je vanaf het station Lombok in loopt. Die ‘echt geen brug’-brug is slechts een stukje weg. Meer niet. Om voor de titel ‘brug’ in aanmerking te komen, moet je echt meer te bieden hebben dan een stukkie asfalt. Dan moet je kunnen bewegen. Of belangrijker nog: je moet bewegen.
Maar let maar eens op al die bruggen hier. Wie gaat er regelmatig omhoog en omlaag? Nee, de J.P. Coen en de Abel Tasman niet, nee. En ook niet die Ouderijnbrug. Zelfs die ophaalbrug doet zijn naam geen eer aan. Maar ik wel. Iedere dag weer ga ik ’s morgens omlaag en ’s avonds omhoog. Ik blijf precies lang genoeg liggen om doordeweeks de kinderen een lekkere opvangdag te bezorgen en in het weekend hetzelfde te doen voor toeristen en molenfans. En als zij eenmaal weg zijn, hoeft niemand bang te zijn dat dit gebiedje beschadigd wordt. Nee, want dan ga ik open, en laat ik niemand meer door.
Doordat ik die kinderen doorlaat, werk ik echt mee aan een betere toekomst hier. Want door mij kunnen zij hier heerlijk spelend leren. En door mij kunnen molenfans anderen laten weten hoe mooi het hier.
Zo komen er nog meer fans, wat goed is voor de economie van de wijk.
Maar denk je dat ik daarvoor waardering krijg?
Als brug ben ik zeker te klein?
Het is niet eerlijk.”
De Molenparkbrug
“Als de Molenbrug een kleine brug is, wat ben ik dan wel niet? En als die brug klaagt over aandacht, wat moet ik dan doen? Huilen? Want ik krijg helemaal geen aandacht. Sterker nog, de meeste mensen zien mij niet eens. Vooral niet als ze vanaf de Leidseweg naar het Molenpark kijken. Maar zelfs vanaf het Molenpark val ik vaak niet op. Maar heb je daar wel eens een groepje hangjongeren zien hangen aan een reling. Nou, die reling is dus van mij.
Ik ben de hangjongerenbrug.
Ofwel, de hangbrug.
Ik geef toe, ik heb heel weinig gemeen met de Erasmusbrug in Rotterdam, en al helemaal niet met de Brooklyn Bridge in New York en de Golden Gate-brug in San Francisco. Maar daarom hoef ik me nog geen minderwaardigheidscomplex aan te laten praten. Want hoe je het ook bekijkt, ik ben en blijf een hangbrug.
En nog wel een belangrijke hangbrug.
Want als ik er niet was geweest, waar zouden die jongeren dan rondhangen?
Nou?
Maar helaas is mijn belang niemand duidelijk. Dat besef ik maar al te goed.
Het is nooit anders geweest.
Maar jammer is het wel.”