In een eend door de Provence

Omdat mijn auto steeds meer mankementen kreeg, heb ik deze maar snel verkocht. Nu ben ik autoloos, en vraag ik me af wat voor auto ik moet nemen.
Op Marktplaats ga ik allerlei merken af. Maar eigenlijk weet ik wel wat ik wil.
Een eend.
En dan liefst een knalgele.
Ik weet het, voor de Nederlandse snelwegen is de 2cv niet het meest geschikte vervoermiddel. En het is ook niet slim om een auto weg te doen vanwege mankementen, om vervolgens een oudere te kopen.
Maar zo’n eend ziet er zo leuk uit. Zo schattig. ‘Adorable’, zoals een Française zei toen ze ons afgelopen zomer in een eend zag zitten. In een knalgele 2cv reden we eind augustus 10 dagen rond in de Provence. We kregen veel complimenten van Fransen, die nog steeds trots zijn op hun creatie. Al vond de taxichauffeur die ons naar het beginpunt bracht het ook wel raar. Wat moesten die Nederlanders toch in zo’n auto?
Nou rijden. Heerlijk rijden. Het was even wennen aan het schakelen, maar daarna reed hij toch zeer soepel. En hij startte altijd; of het water nou tijdens een regenbui naar binnen druppelde of niet: de motor kwam op toeren. De temperatuur binnen de auto bleef altijd aangenaam door de perfecte en altijd functionerende airconditioning: gewoon het dak en de raampjes open doen en je hebt geen last van de warmte. Het fijne is dat je ook voelt dat je rijdt. Je moet echt je best doen om te sturen. Niet met een vingertje op het stuur, maar echt met twee handen draaien. Zelfs om een flauw bochtje in te gaan. En dan maar lekker heen-en-weer-deinen, om vervolgens lekker langs de kant van de weg te genieten van die prachtige Provence. Waar kun je beter bijkomen van de duizelingen van al dat bochtenwerk en gestuur dan daar. De dorpjes waren over het algemeen zeer pittoresk, en de route was zeer mooi.
Bijna te mooi.
Het schoot niet echt op.
Na een paar dagen gedraai en geduizel hebben we toch gekozen voor een kortere route. Het vertrek- en het eindpunt waren hetzelfde, maar de route hebben we zelf bepaald.
En dat zonder te verdwalen.
Dankzij de TomTom.
Tja, die hadden we meegenomen.
Ik geef toe, een navigatiesysteem in een eend is net zoiets als elektrische ramen, centrale deurvergrendeling, een super-de-luxe cd-speler of stoelverwarming in zo’n auto. Dat hoort eigenlijk niet.
Het eerste uur dat ik met zo’n TomTom reed, voelde ik me dan ook niet op mijn gemak. Ik was bang dat Fransen me nawezen als een over-het-paard-getilde toerist.
Als een decadente Hollander.
Maar toen de negatieve reacties uitbleven zat ik al snel lekker in mijn vel. En toen we wel heel gemakkelijk en vrij van misselijkheid die gave dorpjes bereikten – terwijl we toch nog veel mooie landschappen zagen – was ik om. Eigenlijk past zo’n navigatie prima bij de eend. Vooral als ik hier zo’n auto wil kopen. Want zonder navigatie kom ik in Nederland echt nergens.
Ik zal wel de navigatie zo instellen dat de snelwegen worden vermeden. Want dat heb ik in de Provence wel gemerkt. Een keer belandde ik op de snelweg, en de eend leek een slak. Dat reed echt niet prettig.
Maar geen probleem, hier zijn genoeg leuke weggetjes waarop we kunnen rijden. En omdat het aantal bergweggetjes uiterst beperkt is, hoeven we geen misselijkheid te vrezen. Dat het nu allemaal wat langzamer gaat, is alleen maar mooi. Heerlijk onthaasten, alsof we op vakantie zijn.
Eigenlijk is het met zo’n eend altijd alsof je op vakantie bent.
En wie wil dat nou niet.