Sla over naar de inhoud

Buslijn nul

1.
Er zijn dingen die ik nooit zal begrijpen. Zoals de eerste steen. Je weet wel, die van ‘de eerste steen is gelegd door’, en dan een naam van iemand die deze eerste steen gelegd zou hebben.
Maar dat klopt natuurlijk niet.

Eigenlijk is deze eerste steen niet gelegd, maar vastgehouden.
Want hoe kan het anders dat de eerste steen meestal een halve meter boven de grond ligt, precies op een paar lagen bakstenen.
Een echte eerste steen raakt de grond. Maar niet in de wereld van bouwvakkers. Zij doen het blijkbaar anders. Daar tillen ze de eerste steen op, om er vervolgens om heen te bouwen.
Een vreemd gebruik.
Maar het zal wel.

2.
Het zal wel.
Dat dacht ik ook toen ik voor de eerste keer in het Molenpark liep, en daar een overdekt bushokje zag staan.
Midden in het groen.
Geen weg te bekennen.
En er zal ook geen bus komen.
Waarschijnlijk hebben de mensen die dit bushokje hebben aangelegd dat ook bedacht, en daarom hebben ze rond het bushokje andere bankjes geplaatst.
Zodat de busreizigers niet alleen hoeven te wachten.
Want erg lang wachten op de bus, dat moeten deze mensen zeker.
Al maken ze tegelijkertijd een lange reis .

3.
Net als andere bushaltes vormt deze bushalte een begin van een reis. Een reis naar andere mensen, andere culturen. Net als bij andere vertrekpunten van de bus kom je hier ’s morgens kinderen en jongeren tegen, overdag vooral ouderen, en ’s middags weer kinderen en jongeren. En net als bij andere busreizen zie je van alles. Je ziet jongens voetballen in een kooi, je ziet wieken draaien, je ziet in de verte zwanen en eendjes. En kijk, daar aan de andere kant van het water, rijdt een auto bijna een fietser aan.
Altijd genoeg te zien.
En dat terwijl je niet hoeft te wachten op de volgende bus, en je je niet druk hoeft te maken of de bus op tijd vertrekt.
Nee, het is relaxed zitten daar in de bushalte van het Molenpark.
Zonder dienstregeling trekt de hele wereld aan je voorbij.
Wachtend op een bus die niet komt.
Wachtend op een bus van buslijn nul.

4.
Hoe meer ik erover denk, hoe meer ik de symboliek van deze bushalte begrijp. En ik weet ineens ook zeker waarom die eerste steen niet op de grond ligt. Dat is natuurlijk ook puur symbolisch. Door niet met deze steen te beginnen, laten de metselaars zien dat deze eerste steen niets is zonder de andere stenen. Samen met de andere stenen wordt het pas iets. Daarmee staan deze stenen ook symbool voor de mensheid. Sommige mensen zijn misschien bekender dan anderen, maar iedereen is belangrijk. Samen maken we er iets van. Zo bekeken is de eerste steen heel bijzonder. En dus ook de huizen die zo’n eerste steen hebben.
Samen staan ze symbool voor veel meer dan gewoon een huis.
Alsof ze haltes zijn.
Haltes van buslijn nul.

Published in2010