Ik ben de kwaaiste niet.
Als iemand me iets vraagt om te doen, doe ik het. Als het niet te gek is natuurlijk. Maar als mijn lief me vraagt om de vuilnis buiten te zetten, doe ik dat. En op de vraag of ik vanavond wil koken, zeg ik ook beslist geen nee.
Ook op de gebiedende wijs kan ik positief reageren. Als ik er iets bij kan voorstellen dan. Als ik in bed ‘Draai je eens om’ hoor, weet ik dat ik weer eens snurk, en draai ik naar links. Bij ‘Ga eens opzij’ weet ik dat mijn lief naast me wil zitten, en schuif ik dus met graagte op.
Maar wat moet ik nou met ‘Beleef Buenos Aires nu’?
Misschien staat dat grote bord bij de Kop van Lombok er al langer. Maar onlangs zag ik het voor het eerst, toen ik er voorbij reed. Op het bord zag ik een stelletje de tango dansen. Met daarbij de spreuk ‘Beleef Buenos Aires nu’. Het blijkt om een reclame te gaan voor een nieuw woon-winkel-werkgebouw dat moet verschijnen op de Kop van Lombok. Allemaal leuk en aardig, zo’n nieuw gebouw. Maar hoe moet ik nou die Argentijnse hoofdstad beleven. Die heeft toch niets met Lombok of Indonesië te maken?
Buenos Aires … Ik kan me er niets bij voorstellen.
Nou ja, wel iets, maar niet iets positiefs.
Als aan Buenos Aires denk, dan denk ik aan tango. En aan mijn tangolessen. Vooral natuurlijk door dat tangostelletje op dat grote bord.
Ik was ook eens een deel van een tangostelletje. Al heb ik absoluut niet de ‘looks’ van de mannelijke helft van dat bord. Absoluut niet. Maar daar ging het me niet om. Ik wilde gewoon die dans ervaren. Op de maat bewegen met die melancholische muziek.
Dat was het plan toen ik op tangoles ging. Samen met mijn ex – al was ze dat toen nog niet. Maar een paar dagen na de laatste les wel.
Het was geen succes. Het aantal pleisters voor haar tenen was niet aan te slepen. En al die stapjes die ik moest doen. Ik kon ze niet onthouden. Ik moest leiden maar het was lijden.
En vooral voor mijn toen-nog-niet-ex. Ik schaamde me soms diep. De enige les die ik nog wel aardig vond, was dan ook die les waarbij ik met een stoel pasjes moest maken. En haar dus geen pijn kon doen.
Dus tja, bij ‘Beleef Buenos Aires nu’ heb ik vooral het idee dat ik hier ontzettend in de weg moet lopen en bij iedereen op zijn tenen moet staan. Of met een stoel in mijn handen door de straten loop, terwijl ik door iedereen nagekeken wordt.
En dat kan nooit de bedoeling zijn van zo’n woon-winkel-werkgebouw.
Maar wat moet ik nu met die naam?
En wat moet zo’n gebouw nou hier?
Ik zei het al, ik ben de kwaaiste niet. Aan zo´n negatieve gedachte wil ik niet blijven hangen. Dat verdient de wijk niet. Daarom ben ik maar gaan wikipediaen. En zo ontdekte ik dat de Buenos Aires een mix heeft van Italiaanse, Spaanse, Franse, Duitse, Engelse, Oost-Europese, Arabische en Aziatisch cultuur. Het is dus een stad met vele afkomsten. En een stad waar het goed gaat.
Eigenlijk is de Buenos Aires daarmee het Lombok van Argentinië.
En daarmee snap ik die spreuk helemaal.
Eigenlijk is ‘Beleef Buenos Aires nu’ gewoon ‘ Beleef hier nu’.
Ofwel ‘Beleef Lombok nu’.
Maar goed, ‘Beleef Lombok nu in de Kop van Lombok’ klinkt weer als te veel van het goede. Als te borstklopperig. En waarom zou de wijk voor haar gebouwen blijven plakken aan Indonesische namen? Waarom er niet gewoon andere continenten bij betrekken?
Ook Lombok is immers de kwaaiste niet.