Sla over naar de inhoud

Applaus voor jullie zelf

Ik geniet veel, maar wel met mate. Heel uitbundig ben ik nooit. Ik spring niet op tafels, stuiter niet op en neer en schreeuw mijn longen er niet uit. Nou ja, vooruit … soms schreeuw ik bij een concert. Maar wel in het donker, zodat niemand ziet wie er toch zo schreeuwt.

Wat ik bij een concert zeker niet doe, is uitgebreid applaudisseren. Ik doe mijn handen een paar keer op elkaar, maar niet lang. En niet luid. Dat doen anderen wel. Ik ben meer de stillere genieter.
En stil heb ik genoten de afgelopen week.
Vanaf dinsdag eigenlijk.
Nadat ik wat brieven had gepost, ontdekte ik dat Kopi Susu nog open was. En tja, dat kon ik niet op me laten zitten. Dus ik naar binnen. Daar waren twee mensen met een medewerkster van het dagcafé aan het praten. Maar hoorde ik het nu goed? Zeiden ze dat nu echt? Blijft Kopi Susu toch open?
Het antwoord hierop is dus ja.
Of eigenlijk: JA!
JAAAAAA!
Al heb ik dat toen niet geschreeuwd. Nou ja, van binnen wel natuurlijk. Maar boven mijn koffie verkeerd hield ik het op een glimlach.
Een heel brede glimlach.
Het Rondje Lombok is immers niet meer nodig.
Maar in plaats daarvan wel een Lijntje Lombok. Ofwel een Retourtje Kanaalstraat.
Om de winkeliers daar te bedanken.
Want mede door hen kan Kopi Susu blijven.

De exacte details weet ik niet. Maar ik heb wel gehoord dat enkele winkeliers hebben geprobeerd om het dagcafé open te houden. Eerst dachten ze om het zelf maar te huren, daarna hebben ze met de verhuurder gepraat.
Ook deze verhuurder zelf heeft een bijdrage geleverd aan het openblijven van dit café. Hij heeft er immers voor gezorgd dat de huur is verlaagd.
En dan is er nog de extra financierder, die er voor zal zorgen dat Kopi Susu nog meer kan betekenen voor de wijk. Ook veel hulde voor hem.

Allemaal hebben ze een applaus verdiend. Daarom heb ik de afgelopen dagen regelmatig overwogen om de winkels binnen te gaan, om daar even te applaudisseren. Omdat ik toch niet van plan was te zitten, zou het meteen een staande ovatie zijn. Ik ben nog wel bij de Wonderwinkel binnen gegaan, maar tja, het lukte niet. Dit keer zelfs niet een paar keer zachtjes mijn handen op elkaar. Nee, helemaal niets. Aan de ene kant omdat ik toch geen aandacht wilde trekken, aan de andere kant omdat ik niet zeker wist dat de Wonderwinkel één van die winkeliers was.
En het zou toch rottig zijn als ik hier wel ging klappen, maar een van de andere winkeliers zou vergeten.

Maar ja, de betrokken winkeliers blijven het wel verdienen.
Net als de verhuurder.
En net als al die Lombokkers die van het Cultureel Dagcafé een succes hebben gemaakt. Zo’n succes dat de verhuurder het eigenlijk niet kon maken om de boel te sluiten.
Maar tja, als ik het niet doe, moeten jullie het zelf maar doen.
Dus doe de handen op elkaar en klappen maar.
Stevig en lang.
Een welgemeend applaus voor jullie zelf.

Published in2010