Sla over naar de inhoud

Doctor Willem

Hier zit ik dan in een cafeetje, met een kopje koffie en de laptop, even niet welkom in Doctor Willem, zoals ik mijn toffe, eigen huis wel eens noem. Nou ja, als ik echt had gewild, had ik in mijn huis mogen blijven zitten. Maar dan had ik gehoord hoe mijn makelaar mijn huis probeerde te verkopen aan de potentiële kopers die momenteel mijn huis bezoeken. 100% tevreden zou ik nooit kunnen zijn met zijn woorden, want mijn gevoel zou hij toch nooit kunnen verwoorden. Maar dat mag ik ook niet verwachten. Hij heeft hier nooit gewoond. Pech voor hem, eigenlijk. Want het is heerlijk wonen bij Doctor Willem.

As ik nu thuis was geweest, had ik ook moeten luisteren naar de meningen over mijn huis van de bezoekers. Misschien was het me dan niet gelukt om mijn mond te houden, en was ik me er mee gaan bemoeien. Wat voor de verkoop mijn huissie niet goed is.

Dus zit ik hier nu achter de koffie, een beetje zenuwachtig. Het is eigenlijk maar een gek idee dat onbekenden nu in mijn huis snuffelen. Dat ze alle laden en kasten opendoen is tot daar aan toe. Dat zou ik ook doen. Maar hoe en waar ze ook kijken, ze hebben er geen band mee zoals ik die heb. Voor potentiële kopers is het gewoon een leuk huis, zonder geschiedenis. Maar voor mij is het een stuk van mijn leven. Een zeer mooi stuk. Alles roept een herinnering op.

De tuin vinden de bezoekers vast ruim en mooi, ondanks dat deze niet aangeharkt is. Maar voor mij is de tuin veel meer. Onder die treurberk heb ik veel uurtjes gewerkt in de schaduw. En op dat gras heb ik heerlijk gelegen.

Ik denk dat de buitenstaander de keuken heel mooi vindt. Maar hij weet niet dat ik die zelf heb laten samenstellen, en dat ik daar heel wat lekkere gerechten klaar heb gemaakt, regelmatig met Marjo of vrienden. Want door de twee aparte werkbladen kun je nergens zo goed samen koken als hier. En tegelijkertijd kun je er heerlijk kletsen.

En ja, ik geef toe, die badkamer is niet meer echt modern, maar je kunt er wel heel lekker je stress afspoelen en tot rust komen, zoals ik zo vaak heb gedaan. En die douchekop is echt goed. Ook de nieuwe bewoners zullen er moeite mee hebben om er onder uit te komen.

Voor mij is die woonkamer meer dan de tuindeuren en de eikenvloer alleen. Elke vierkante meter is goed voor tientallen herinneringen. Ik weet nog precies op welke stoel Marjo de eerste keer ging zitten, en waar mijn ouders, mijn broer en ik zuurkoolijs aten.

En die wc is niet zomaar een toilet waar de airco je beschermt voor je eigen luchtjes, maar het is op zijn minst een nieuwstoilet. Hoeveel kranten ik daar niet heb gelezen en hoeveel uren ik daar niet doorgebracht heb, niet te tellen.

De eerste verdieping is niet alleen verrassend ruim, maar verrassend rijk aan memories. In de kleine kamer hebben Catherine, Nienke en Eric heel wat maanden geslapen. In de grote slaapkamer heb ik zelf geslapen en gewoeld, de laatste jaren vaak met Marjo. En dat kantoor is heus niet altijd zo netjes. Integendeel, zonder chaos zou ik daar nooit zo lekker gewerkt hebben.

Ik weet het, de herinneringen blijven, ook als ik Doctor Willem uit ben. Maar toch maakt zo‘n huisbezoek me weemoedig. Hoe graag ik ook samen met Marjo in Utrecht wil wonen, hoe gaaf het huis ook is dat we daar hebben gekocht, ik zal zeker slikken als ik voor de laatste keer de deur achter me dicht doe. Ik laat dan iets eigens achter, een deel van mijn leven. Zoals de nieuwe bewoners over een tijdje ook iets eigens achterlaten, als zij weer gaan verhuizen. En ik denk dat ook zij het dan moeilijk vinden om dit huis te verlaten. Dit gave, aparte, mooie, sfeervolle houten huis. Ik ben blij dat ik er nog een aantal maanden van kan genieten.

Published inpre-lombok