“Dit is de eerste dag van een nieuw leven!” Zo verwelkomde Bertram, hoofd opleidingen van de Scriptschool, mij en de andere studenten van de tweejarige vakopleiding scenarioschrijven. Natuurlijk was ik heel blij dat de opleiding eindelijk begonnen was, maar ik moest ook wel een beetje lachen om dat `nieuwe leven`. Het klonk alsof alles nu anders zou zijn, alsof ik alle schepen achter me zou verbranden, en nog alleen maar filmvriendjes en -vriendinnetjes zou hebben. Maar dat zag ik nog niet gebeuren. M`n privéleven zou sowieso niet veranderen door de cursus. Okay, mijn werk wel, maar dat is niet het belangrijkste van mijn leven.
Meteen toen ik dit zo dacht, besefte ik dat ik weer in een oude valkuil viel: een strikte scheidslijn trekken tussen privé en werk. Privé had ik altijd belangrijker gevonden dan werk. Waarschijnlijk omdat het merendeel van mijn werk me niet zoveel voldoening gaf. Natuurlijk was het in het begin wel gaaf om over de wielerploeg van de Rabobank te schrijven. Het was een mooie start voor mijn bedrijf. Maar na 12.143 wedstrijdverslagen ging dat vervelen. En bij de overheidsinstantie waarvoor ik heb gewerkt ook wel wat geleerd, maar vooral dat de boel draaiende houden niets voor mij is, vooral niet als het langer dan een jaar duurt. Dat werk was op den duur niet bevredigend meer. Want in dat soort werk kon ik mijn ei niet kwijt. Voor mijn gevoel had het weinig met creativiteit te maken – al vergde het af en toe best wel wat creativiteit om een positieve draai te geven aan een 12e plek tijdens een derderangs wielerkoers -, maar het werd steeds minder mijn pakkie an. Dan is zo`n scenariocursus meer, ja veel meer, iets voor mij:creatief schrijven combineren met een andere passie: film. Na de basiscursus scenarioschrijven wist ik het eigenlijk al: dit is helemaal mijn ding.
Dong.
Terwijl ik dit nu zo schrijf, ben ik me er bewust van dat mijn leven wel degelijk gaat veranderen. Door de cursus moet ik mijn tijd anders indelen, krijg ik ander werk, ontmoet ik andere mensen. Maar dat wil niet zeggen dat ik er geen andere uitdagende schrijfopdrachten meer naast zal doen, en dat ik m`n huidige vrienden en vriendinnen vergeet. Het leven zal een mooie mix worden van een nog steeds gaaf privéleven en boeiend werk. Dus ja, Bertram heeft gelijk, mijn nieuwe leven is begonnen.
Al begon die eigenlijk al op een warme lentedag in de tuin. Het was eind april toen ik verveeld wat surfte op mijn laptop. Toevallig kwam ik op de site van de Scriptschool terecht. En meteen wist ik dat ik scenario`s wilde gaan schrijven.
Dat was de ding dong.
Een ding dong is een term die in de scenariowereld gebruikelijk is. Het is de overgang van de introductie naar het daadwerkelijke drama. De ding dong is de gebeurtenis, de ontmoeting of het personage die ervoor zorgt dat het leven van de hoofdpersonage een andere wending neemt. De ding dong kan van alles zijn: een vriend uit het verleden die ineens weer opduikt, een geadopteerd kind die op bezoek gaat bij haar echte moeder, maar ook een auto-ongeluk met verstrekkende gevolgen of een enorme onweersbui die de plannen in de war gooit. En dus ook een website van de Scriptschool.
Net als iedereen heb ik in mijn leven al veel ding dongs meegemaakt. Zo besefte ik 10,5 jaar geleden in Venetië dat het tijd was om voor mezelf te beginnen (ding dong). Drie jaar geleden besloot de Rabobank mijn werkzaamheden voor de wielersite op te schorten (ding dong). En natuurlijk waren de dood van Erik en het etentje in een Amsterdamse tapasbar met mijn toen-nog-net-niet-vriendin enorme ding dongs. Hoe moeilijk ik het soms ook had met de ding dong – en dan bedoel ik natuurlijk niet het etentje met mijn nu-al-twee-leuke-jaren-wel-vriendin – ik werd er wel steeds sterker van. En dat zal nu ook gebeuren.
Ik zie het al voor me. Over een jaar of vijf beleeft een film waarvan ik het scenario heb geschreven zijn première op het Filmfestival Rotterdam. Ding dong! Niet veel later belt een producent uit Hollywood.
Ding dong!!!