Mijn hele leven hoor ik al verhalen over schaatsen. Van mijn familie, van vrienden. Fantastisch is het! Ik hoor het mijn opa nog zeggen. Het zag er lang naar uit dat ik hier nooit over zou kunnen vertellen. Tot begin dit jaar.
Nadat de tweede helft van 2006 in het teken stond van de opwarming van de wereld, ging ik op schaatsles. Vroeger, toen het nog vroor dat het kraakte, toen het water rond mijn woonwijk zeker drie weken per jaar met een forse ijslaag was bedekt, ja toen vond ik schaatsen maar niets. Ik wilde wel met een sleetje op het ijs, getrokken door mijn moeder met schaatsen of mijn vader zonder – ik had de afkeer van schaatsen niet van een vreemde -, maar zelf bewegen op die smalle ijzers …dacht het niet, hè. Waarschijnlijk heb ik het wel een keer geprobeerd, maar een bloedneus en een blauwe plek later hield ik het voor gezien. En dat bleef zo op de middelbare school. Als er ijs lag, werd de gymnastiekles ingeruild voor schaatsles. Nou ja, les …. de leraar maakte zich vooral druk om de leerlingen die ijshockeyden. Ik liet hem koud. Hij leerde me niets.
En ik vond het best.
Totdat ik de verhalen van mijn vriendin hoorde. Over het ijs rond de boerderij van haar ouders, dicht bij de Vinkeveense plassen. Prachtig was het daar om op de kanalen, riviertjes en meertjes te schaatsen. Dat wilde ik ook wel.
Maar ja, tussen willen en kunnen …
… zat in dit geval een vriend die me vroeg of ik met hem een intensieve schaatscursus wilde volgen. Ja, graag!
En zo stond ik op 2 januari op het ijs, achter een winterrollator. Staan op schaatsen ging goed, bewegen helemaal niet. Maar de volgende dag had ik het rek al niet meer nodig. En nog twee dagen later viel ik al niet meer. Echt stabiel schaatsen doe ik nog niet. Maar ik kom goed vooruit. En belangrijker, ik vind het erg leuk. En dan te bedenken dat het schaatsen op natuurijs nog leuker is. Vooral daar, bij de Vinkeveense Plassen. Laat de kou maar komen! Is het niet dit jaar, dan toch volgend. Of het jaar daarna. Ik denk dat het nog wel van natuurschaatsen komt. De weersomstandigheden zijn zo extreem, dat het ook nog wel een keer extreem koud zal worden. Ik hoop in ieder geval dat ik één keer daar op de plassen kan schaatsen. Zodat ik veel later kan zeggen tegen mijn kleinkinderen – die dan inmiddels ook in de winter in een korte broek lopen – dat ik nog op natuurijs op geschaatst. Ze zullen het zich nauwelijks kunnen voorstellen. Schaatsen op natuurijs. Het was fantastisch!
Bron: Karbeel